• 0 Reacties

Elk meisje droomt ervan om ooit op een dag, in een sprookjesachtige jurk, ‘JA’ te zeggen tegen de prins op het witte paard. Je weet dat deze dag de belangrijkste en mooiste van je leven wordt. Tegenwoordig droom ik niet meer over trouwen, maar wél over de belangrijkste en mooiste dag van mijn leven: de verdediging van mijn proefschrift.

Door: Hanneke Hulst
mszien131210-hanneke-hulst-honeymoon

Ook al durf ik het bijna niet hardop te zeggen (of op te schrijven): het einde is in zicht. Eind dit jaar hebben de commissieleden het manuscript in de mailbox liggen. Om dit te bewerkstelligen moet ik vooral schrijven, non-stop. Jeroen (Geurts) heeft me dan ook verplicht om alleen maar te schrijven.

Hoe komt het dan dat ik met Jeroen in New Jersey (VS) op bezoek ben bij John Deluca en Nancy Chiaravalloti van de Kessler Foundation, de frontrunners in het veld van de cognitieve revalidatie bij MS? Dit bezoek stond al gepland en is overigens ook veel te leuk om zomaar voorbij te laten gaan. Een volle dag worden we rondgeleid over de afdeling waar heel veel onderzoek wordt gedaan naar cognitieve training bij mensen met MS, hersenletsel en mensen die een beroerte hebben gehad.

Na een warm welkom vertelt een enthousiast onderzoeksteam over de verschillende onderzoekslijnen die zij hebben lopen. Wij vertellen hoe wij erover denken en wat we zelf doen in Amsterdam om de cognitie bij mensen met MS te verbeteren. Ik ben onder de indruk, we kunnen veel van onze Amerikaanse collega’s leren. Zij zijn op hún beurt onder de indruk hoe wij van molecuul tot aan gedrag kijken naar cognitie en hoe wij de imaging [MRI scans van de hersenen] inzetten om het effect van een interventie te bestuderen.

Een dag klinkt kort, maar ik denk dat we zeker tien projecten hebben bedacht waarbij we kunnen samenwerken. Het plan is om onze krachten te bundelen en samen projecten op te zetten zodat we efficiënter, sneller en beter de effecten van cognitieve revalidatie bij MS kunnen bestuderen. Er is zóveel enthousiasme merkbaar bij de verschillende onderzoekers, dat motiveert gigantisch. Het liefst zou ik morgen meteen aan de slag gaan, maar er is geloof ik nog iets met een proefschrift: schrijven, schrijven, schrijven…

Na ons bezoek aan de Kessler Foundation vertrekt Jeroen naar Calgary (Canada) om daar samen met drie andere collega’s verder onderzoek te doen aan zijn andere onderzoekslijn: het onderzoeken van de oorzaak van MS. We hebben besloten dat ik mee ga naar Calgary, zodat ik ongestoord het laatste artikel voor mijn proefschrift kan opschrijven. Uiteraard zal ik hier enorm worden afgeleid door alle mooie apparatuur die zij gebruiken om zenuwcellen in beeld te brengen. Want stiekem snapt iedereen natuurlijk dat ik van deze gelegenheid gebruik wil maken om een graantje mee te pikken van dit spannende onderzoek, dat zo enorm anders is dan mijn eigen werk. Microscopie en min 10 graden Celsius lijkt me de perfecte combinatie voor deze schrijfretraite.

Het is zes uur in de ochtend en we staan op het vliegveld van Newark op weg naar onze volgende bestemming Calgary. De douanier denkt dat Jeroen en ik onderweg zijn naar onze honeymoon. Het is niet de eerste keer dat men denkt dat wij een ‘koppel’ vormen. Terwijl ik deze column schrijf, zit ik samen met mijn schijnbaar kersverse echtgenoot in het vliegtuig op weg naar Calgary. Jeroen en ik delen een onuitputtelijke passie voor het hersenonderzoek, we zijn een extreem goed koppel op de werkvloer en binnen de wetenschapspopularisering, en Jeroen speelt – als promotor – een belangrijke rol in de nu al mooiste dag van mijn leven. Maar een honeymoon…? Laten we het maar gewoon werkbezoek noemen!

december 2013

Meer lezen: