Hoe hoog leg ik de lat?

Column Hanneke Hulst

Hoe hoog leg ik de lat?

Voor het eerst sinds weken voel ik mij ontspannen. Het was druk met veel lezingen, artikelen afronden en aanvragen schrijven. Het was rennen en vliegen. Deadlines werden (gelukkig) gehaald en mijn eerste promovendus (Quinten van Geest, een bekende bij MSweb) heeft zijn proefschrift ondertussen bij de leescommissie liggen. Het is gelukt!

Nu is er weer tijd om (meer) te genieten van het mooie weer, de prachtige natuur en onze dartelende hond. Tijd om ‘pas op de plaats’ te maken en na te denken over de toekomst van onze onderzoekslijn. Het moeilijkste in de afgelopen periode vond ik het gevoel ‘geleefd’ te worden door mijn agenda. Verplichting na verplichting stonden op mijn to-do lijst. Bijna op de automatische piloot voerde ik de ene na de andere taak uit.

Door de grote hoeveelheid taken was het voor mijn gevoel alleen mogelijk een 7 te behalen. Iets wat voor iemand die het liefst gaat voor de 9 (of de 10!) moeilijk kan zijn. Het was frustrerend om continue het idee te hebben dat ik dingen had kunnen verdiepen en perfecter had kunnen maken als ik maar meer tijd had gehad.

Zo miste ik de tijd om een onderzoeksaanvraag nog eens helemaal na te lopen op foutjes en te kunnen finetunen. “Het eindresultaat was vast veel mooier en beter geworden als je er meer aandacht aan had besteed” zei een stemmetje in mijn hoofd.

Stip op de horizon

De hectische periode hield ditmaal langer aan dan ik normaal gesproken gewend ben. Door de bezigheden van alledag vergat ik vooruit te kijken naar het ‘hogere doel’. Naar hetgeen waar ik normaal gesproken zo blij van word, waar ik energie van krijg en waar ik gepassioneerd over ben. De stip op de horizon. En toen was het Wereld MS dag. Bij verschillende gelegenheden sprak ik over cognitieve klachten bij MS.

Zo sprak ik met u, de mensen met MS en dierbaren uit uw omgeving. Ik ben heel blij hoe die gesprekken me uit de hectiek van alledag sleurden en me in één keer terugbrachten naar de essentie van het onderzoek wat wij doen. Dank voor de bemoedigende woorden en voor het uitten van uw erkentelijkheid voor ons werk. Ik kijk terug op een mooie middag!

Voorafgaand aan de bijeenkomst had ik ingeschat dat mijn performance een 7 zou verdienen. Ik had me minder goed voorbereid dan ik eigenlijk wilde. Ik had bijvoorbeeld graag extra weetjes willen toevoegen aan mijn presentatie.

Na afloop beoordeelde ik mijn eigen rol met een 8 of misschien een bescheiden 9. Met velen van u heb ik van gedachten kunnen wisselen en dat was enorm waardevol. Ik vraag mij oprecht af: was deze middag significant anders gelopen als ik extra tijd in de voorbereiding had gestopt? Of is het leermoment van deze dag misschien geweest dat als de lat iets lager ligt, je nog steeds kwaliteit kunt leveren?

Ik denk dat ‘mijn gevoel van falen’ een gevolg is van de verwachtingen die ik aan mezelf opleg. De drang naar perfectie die blijkbaar ook grenzen kent. Grenzen waar u, als persoon met MS, op een heel andere en
veel ingrijpendere wijze waarschijnlijk dagelijks mee te maken heeft. Goed dat we elkaar van tijd tot tijd ontmoeten, om van elkaar te leren en samen naar een betere toekomst te streven.

Eerder verschenen in MSzien 2018, nr 2.