Het is duidelijk dat ik een keelontsteking heb, tenminste voor mij. De thuiszorg vindt mijn keelklachten verdacht en volgens protocol komen ze alleen nog langs voor de beslist noodzakelijke zorg. Wat mij betreft ligt dat toch anders, maar protesteren heeft geen zin en dus laat ik me testen op corona.

Ons caravan-uitprobeer-weekend was niet perfect. Dat lag niet aan de camping, die was leuk, mooie omgeving, prima douches. Het was het weer dat roet, beter gezegd water, in het eten gooide.

Deze looptest had ik me anders voorgesteld. Het eerste uur bestaat uit een eindeloze reeks testjes die de kracht, soepelheid en aansturing van mijn benen moesten meten. Starend naar het plafond onderga ik de testjes, van mij wordt vrijwel niets gevraagd.

Het was een gevecht van maanden, maar hier staat hij dan te glimmen in de zon, mijn eigen scootmobiel. Op de plaats van de stoel bevindt zich een bakje dat op luchtdruk zakt en stijgt, zodat ik er met mijn rolstoel in en uit kan rollen. Met de zon in mijn rug rijd ik geruisloos door rustige staten en op haast lege fietspaden.

Een gevolg van de coronamaatregelen is dat ik, op deze doordeweekse ochtend samen met mijn vriend koffie drink in de heerlijk warme voorjaarszon. Het is een van de kleine voordelen. Genietend kijk ik naar de tulpen in onze achtertuin. De meeste zijn nog in de knop, de rest staat al prachtig in bloei.

De grote enveloppe tussen de post van vandaag komt van het wijkteam. Dit is het team dat door de gemeente ingeschakeld wordt als je een WMO-verzoek indient. Inderdaad heb ik bijna een halfjaar geleden een verzoek ingediend voor een geweldige scootmobiel.