Het was tijdens een fysiotherapeutische behandeling. Ik liet het mij gebeuren. Heerlijk! Tot een bepaalde hoogte dan. De ogen hield ik gesloten als teken van concentratie, lichtelijk afzien en tegelijk ook wel ontspanning. Het pijnlijke moment brak dit echter af.

Daar lig ik dan, inmiddels 0:12. Nog steeds pijn in mijn heup. De hoop dat er nu spontaan hulp aanbelt is niet meer dan een soort van wishful thinking. Mijn wekker gaat om 7:15 af. Maar dan nog moet ik zelf om hulp vragen.

Zonder mijzelf schoon te praten, maar alle veranderingen betreffende de rolstoel zijn een flinke stressfactor geweest. Woorden als kinderziektes, gewenning en oefenen werden gebruikt. Maar ik heb inmiddels te maken met een proces dat ik niet had zien aankomen.

Verbaasd las ik de woorden. Ze waren overduidelijk, maar ik begreep er niets van. Werd er echt op aangestuurd dat ik zou moeten verhuizen? Of was er weer eens sprake van een gevalletje doemdenken? Het bericht wat ik ontving gaf mij toch echt aanleiding tot lichte paniek.

Wanneer ik, volledig aangekleed, in mijn tillift hang, op weg naar mijn rolstoel, wordt mij door A gevraagd welke schoenen ik aan mijn voeten wil hebben. “Doe maar dat linker paar, die vette patas", zeg ik. "Die wat?"

Blog Geert Jan | Ik stak van wal met een waterval aan woorden. Over vrijwilligerswerk, schrijven. De koning onderbrak mij met: ‘Fijn dat u dit voor de samenleving doet’.

Waar heel Nederland al is voorzien en dit wondertje zelfs de gewoonste zaak van de wereld is, had ik al geaccepteerd dat een smartphone niet in mijn leven past. Ooit was een Nokia 3200 mijn eerste en tevens laatste mobieltje. Een nieuwe omgevingsbesturing voor aan mijn bed en rolstoel vroeg hier echter wel om.

Nog voordat ik arriveerde, wist ik dat ik mijzelf beter had moeten voorbereiden op dit avontuur. Want oh ja, het is markt en oh ja, vandaag is dat ene botenfestival. In dat geval zijn één en één een hele hoop redenen waarom ik daar eigenlijk niet zou moeten zijn. Ik had toen nog rechtsomkeert kunnen gaan!

We waren nauwelijks uit de luwte van het eiland toen golven en wind te sterk voor ons bleken te zijn. Hoewel mijn rolstoel vaststond klotste ik heen en weer. Mijn angst was volgens mij boven het natuurkabaal uit te horen! Dit nooit meer!

Stel, er wordt een pilletje uitgevonden waardoor je morgen weer helemaal beter bent. Hap jij toe? Natuurlijk wil je weer jouw oude leven terug. Toch? Of niet? Bovenal, ziek zijn is niet leuk, MS hebben is klote. Graag zou ik lopen, voetballen, stoeien, werken, vrijen, dansen.