Yoga staat er om bekend een rustgevende werking te hebben. Alles om je heen prikkelt je hersenen bewust of onbewust met allerlei signalen. Signalen die een MS-patiënt hoe dan ook slecht kan verwerken. Tijd voor Yin yoga. Mijn favoriet.

Het is bijna klaar. De aanbouw thuis is zo goed als af. De harde werkers zijn het huis uit. En hun machines, bouwmaterialen, gereedschappen, radio, emmers enzo… Vanaf nu leef ik ‘rolstoelproof’.

Verbouwen. Aanbouwen. Uitbouwen. Aanpassen. Na vele gesprekken en adviezen gaan we eindelijk ‘duurzaam’! Die verbouwing zie ik trouwens ontzettend tegenop. Dat begrijpt u, toch? Graven, slopen, lawaai en (bouw)stof, vreemde mensen over de vloer.

Killerbody. Stoer en cool! Wow, wie wil het niet? De felbegeerde sixpack. Geen grammetje vet te veel, afgetraind en gespierd. Gezond. Euhh, echt gezond? Voor mij geldt: NIET gezond. Bam!

Duurzaam. Dát is ons huis niet. Wel: ambachtelijk gebouwd, historisch, schots en scheef. Maar niet ‘duurzaam’. We kunnen er niet zorgeloos in blijven wonen.

Ik ben toch niet de ENIGE hier met MS?! Die vraag schiet weleens door mijn gewonde brein als ik in the Caribbean verblijf. Ik zie namelijk haast geen ‘gelijken’ hier. Hoe kan dat? Kijk ik niet goed? Waar zitten ‘de zieken’ met het mooie weer (elke dag) hier? Binnen? Oké, het is goed mogelijk. Warmte-intolerantie. Vast wel.

De brandende vraag: hoe snel zou het gaan?! Dé vraag, waar ik geen antwoord op krijg. Geen arts of specialist waagt zich eraan. Vandaag kijk ik terug op de afgelopen jaren, vanaf de diagnose. Een poging om (een deel van) de droge feiten en klachten op een rijtje te zetten. En daarbij de focus op het werken. Omdat het kan. Nog steeds.