Ik heb ernaar uitgekeken: second opinion in VU Amsterdam. Waarom? Dat weet ik niet eens zo goed. Het ging immers om een serieuze vraag: is mijn MS inderdaad primair progressief zoals het lijkt? En het antwoord wist ik toch al... Het kon me eigenlijk niet echt verrassen. Maar toch keek ik er wel naar uit. Naïef, ik.

'Wat kunnen mensen toch ongelofelijk niet-inlevend, slecht aanvoelend zijn. En opgaan in hun eigen manier van denken zonder écht te luisteren. Ik kan me er zo boos over maken... Want luisteren zou toch niet zo moeilijk moeten zijn!' Bam. Het zou mijn opmerking ook weleens kunnen zijn.

Ik ben ongelofelijk trots. Trots op mijzelf! Dat is he-le-maal niet bescheiden. O, o... Het is wat het is. Een boekenuitgever vindt namelijk mijn 'kronkels' interessant en goed genoeg, dus hij heeft een boekje van mij uitgegeven: 'Schrijftherapie, mijn leven, voeding en beweging met MS.' Trots, ik!

Ik draag een warm hart toe aan het jaarthema 2020 van de MS Vereniging Nederland: leefstijl. 'Minder bekend is dat je leefstijl je ook kan helpen je brein zo lang mogelijk gezond te houden (...) Pas je leefstijl aan: rook niet, drink met mate, houd lijf en geest actief en eet gezond.' Allemaal check!

Ik moet iets 'kwijt'. Iets aan je voorleggen. Wellicht zijn mijn dilemma's herkenbaar? Misschien heb jij advies voor mij? Ervaring delen? Ik zit al weken, nee, wat zeg ik, maanden thuis. De reden is alom bekend. En deze periode doet me niets goeds. Eerst heb ik last van stress gehad. Nu heb ik last van 'rust roest'.

Ik kreeg een berichtje van een lieve collega: "Ik moest bij dit nummer even aan jou en MS denken..." Huh? Rob de Nijs? Het moet niet gekker worden! Maar ook: nieuwsgierig, ik. En Rob de Nijs heb ik niet in het lijstje 'favorieten', dus het wordt even zoeken, googlen. Gevonden!

Ik kan niet kiezen. Ik heb me net afgevraagd: Ania, wat zou je het liefst terug willen? Je mobiliteit? Of je communicatie? Kies het maar! Nu! Dus... ik zit met een heuse keuzestress. En ik word hier ook nog eens verdrietig van...

Pechvogel. Dat is het woord wat bij mij past. Dat vind ik inmiddels, na jaren MS diagnose. Het begon redelijk 'standaard', in het begin dacht men aan RRMS. Uiteindelijk is het met terugwerkende kracht toch de PPMS geworden. Niet gunstig. Krappe minderheid, krappe statistiek, met vlag en wimpel gehaald. Pech!

April 2020. Ik zit drie weken thuis in een soort van huisarrest. Dit alles om het coronavirus: extra risicogroep dankzij mijn infuus, zwak immuunsysteem, 'iets' met de witte bloedlichaampjes en zo.

Stress is voor mensen met MS risicovol te noemen. No go, dus. Ontstressen graag. Maar... hoe? Muziek luisteren! Ik heb het gevonden. Voor mij werkt het het beste. Ik luister naar 'herrie' (aldus manlief). Met de koptelefoon erop (heeft hij ook niets te klagen). Hoe ontstrest u zich? Doe ik er goed aan om naar de 'herrie' te luisteren?