Afscheid nemen bestaat niet

Afscheid nemen bestaat niet

Column Hanneke Hulst

Afscheid nemen bestaat niet. Met deze clichématige woorden van Marco Borsato startte ik mijn afscheidsspeech bij het VUmc. Na twintig jaar op de Boelelaan (ik studeerde ook aan de VU) waarvan veertien jaar in het MS-centrum, vertrek ik, als hoogleraar Neuropsychologie in Gezondheid en Ziekte, naar de Universiteit Leiden.

Ik vond een afscheid eigenlijk onnodig omdat ik het MS-cognitie-onderzoek voortzet en met veel mensen van het MS Centrum Amsterdam nog nauw blijf samenwerken. Ook zijn veel van de mensen waar ik de afgelopen jaren mee heb gewerkt, mijn beste vrienden geworden, waardoor ik zeker weet dat ik hen nog regelmatig zal spreken en zien. Is dit dan wel een afscheid?

Ik neem afscheid van een significante periode uit mijn leven. Een periode waarin ik, als mens, enorm ben gegroeid. Als 18-jarige begon ik, ietwat bleu, aan mijn leven op de universiteit. Na de afronding van twee masteropleidingen rolde ik op mijn 25e een promotieonderzoek in. Onder begeleiding van verschillende vooraanstaande wetenschappers werd ik klaargestoomd voor een wetenschappelijke carrière.

In deze fase van mijn leven (en nog steeds) heeft Jeroen Geurts voor mij een heel belangrijke rol gespeeld als mentor en inspiratiebron. Het was een hele eer om dagelijks met hem te mogen werken, van hem te mogen leren en aangestoken te worden door zijn enthousiasme en passie. Dankzij hem ben ik geworden wie ik nu ben, in de eerste plaats als wetenschapper maar ook als mens. Terwijl ik afscheid neem van een periode, weet ik gelukkig dat ik Jeroen niet gedag hoef te zeggen. Wij gaan nog veel mooie dingen doen de komende jaren.

Ik neem ook afscheid van het MS-centrum waar mijn moeder haar hele ‘MS-carrière’ onder controle is geweest. Wat zou zij van deze stap vinden? Zou ze het goedkeuren? Of zou ze het jammer vinden dat ik het honk verlaat? Dat zij er niet meer is om mij te steunen bij deze carrièrestap, vind ik erg lastig en een groot gemis. Ik weet nog goed dat zij na de verdediging van mijn proefschrift zei ‘wat een lef heb jij toch’. Ik kan me zomaar voorstellen dat zij exact deze woorden zou hebben gekozen in reactie op het nieuws dat ik professor in Leiden zou worden…

Het is dus wel degelijk een afscheid. Afscheid van de jonge wetenschapper in wording. Het is tijd om uit te vliegen en op eigen benen te staan. En daar kijk ik enorm naar uit. Nieuwe uitdagingen liggen te wachten en een grote groep vriendelijke en slimme collega’s in Leiden hebben me nu al verfrissende inzichten gegeven.

Inzichten die mij verder kunnen helpen om het probleem op te lossen waar ik me al 14 jaar over buig, cognitieve stoornissen bij MS beter begrijpen en behandelen. Dat stukje MS-onderzoek is nog niet afgerond en daar kan ik dus ook nog geen afscheid van nemen. En dat betekent dan automatisch dat ik dus ook geen afscheid van u neem. Marco Borsato had het al goed in de smiezen.

Hanneke Hulst

>> Terug naar de Inhoudsopgave MSzien 2021-3