Boekrecensie: Achteruit lopen

Boekrecensie: Achteruit lopen van Thomas Sanders

Sommige mensen die je tegenkomt in de MS-wereld inspireren je. Voor mij is Thomas Sanders zo iemand. Ik had hem de afgelopen jaren al drie maal ontmoet.

Door: Saskia Saunier

De eerste keer was in 2015 tijdens het evenement ‘Klimmen tegen MS’ op de Mont Ventoux. Thomas bereikte toen de top met zijn handbike.

Een jaar later was hij een van de initiatiefnemers van de MS hackathon en heb ik hem bevlogen horen praten over zijn missie om MS de wereld uit te krijgen.

De derde keer was in 2018 in de Amsterdam Arena met Arena Moves, een evenement waarbij zoveel mogelijk traptreden worden beklommen om geld in te zamelen voor onderzoek naar MS. Thomas is de bedenker van dit evenement. Toen ik zag dat hij een boek had geschreven, was ik dan ook erg benieuwd naar zijn verhaal.

Het boek begint met Thomas’ leven vóór MS, maar al snel komen de eerste klachten. Voor velen zal het bekend voorkomen: de ernst van de klachten wegwuiven en alternatieve verklaringen zoeken voor wat er aan de hand kan zijn.

Vervolgens de verwoestende klap van de diagnose, met een stukje ontkenning en de neiging om je stoerder voor te doen dan je je voelt. Het besef dat de normaalste dingen opeens niet (goed) meer lukken, en vervolgens zelf naar mogelijkheden zoeken om de ziekte aan te pakken.

Mooi om te lezen is de dankbaarheid voor alles wat er wél is en waar Thomas kracht uit put. Hij staat hier bewust bij stil en geeft zo een positieve draai aan zijn leven. Tegelijk is er ook ruimte voor onzekerheid, angst en verdriet. Omdat hij een progressieve vorm van MS heeft, weet hij dat hij één zekerheid heeft: hij zal achteruit gaan. Elke keer moet hij weer een stukje inleveren.

Onbegrip

Door het hele boek heen is duidelijk dat Thomas geen blad voor de mond neemt en zich goed weet uit te drukken. Net als velen met MS wordt ook hij geconfronteerd met onbegrip, als hij met zijn gehandicaptenkaart ergens parkeert en erop aangesproken wordt door een vrouw. ‘Laat me u een voorstel doen, mevrouw’. Het komt er venijnig uit. ‘U krijgt mijn gehandicaptenparkeerkaart, maar dan neemt u ook mijn MS’

De ervaringen op de Mont Ventoux en in de Arena komen ook in het boek aan bod. Het beklimmen van de berg gaat gepaard met zowel wanhoop als wilskracht. Thomas verwoordt het mooi: net zoals de ziekte MS onbegrijpelijk is, is het ook onbegrijpelijk wat er op de Mont Ventoux gebeurt. En hoe groot is de ontlading als het dan uiteindelijk lukt om de berg te bedwingen:

‘Net voor die beruchte, allerlaatste bocht, daar waar Pantani stoer nog even aanzette om Lance Armstrong achter zich te laten, zie ik mijn vijand met de twee medeklinkers jankend op de grond liggen. Vandaag kijk ik op hem neer. Nu domineer ik. Keihard zou ik het tegen hem willen roepen, het over de berg willen schreeuwen, maar ik houd me in.’

Verderop in het boek zie je Thomas steeds meer achteruit gaan. Hij beschrijft hoe hij hiermee omgaat wat betreft behandelingen en hulpmiddelen. Hij gebruikt een mooie beeldspraak en noemt zichzelf een omgekeerde rups: eerst was hij een vlinder, nu een rups. Waar hij ongetwijfeld veel kracht uit put, zijn de mensen om hem heen. Het is mooi om te lezen hoe zijn gezin en vrienden er door dik en dun voor hem zijn.

Het boek beschrijft alle aspecten waar iedereen met MS mee te maken heeft. Je kunt er veel herkenning in vinden, met name in de emoties en het gevoel. Je proeft de frustratie, die door Thomas met humor wordt opgelost. Het boek leest makkelijk weg, omdat het korte hoofdstukken zijn. Bovendien is het in een groot lettertype, wat het toegankelijker maakt voor degenen met visuele problemen. Het boek is zeker een aanrader als je geïnspireerd wilt worden!

>> Terug naar de Inhoudsopgave MSzien 2021-2