Zo zie ik dat dus

Ik ben Ingrid en ik heb sinds circa drie jaar chronisch progressieve MS. Meestal zeg ik: ik bén niet ziek, maar ik héb een ziekte. Zo zie ik dat dus.

Ik ben behoorlijk positief ingesteld. Ooit zat ik eens op een MSforum, maar daar was ik al heel snel weer weg. Niks dan geklaag. Bovendien kaartte ik eens iets alternatiefs aan en werd ik voor bedriegster uitgemaakt. Men twijfelde of ik wel MS had. Nou dat heb ik dus wel zeker!

Natuurlijk heb ik net als ieder mens wel eens een dipdag hoor. Nee… MS is (nog) niet te genezen, maar als je baat hebt bij verlichting van pijn of je functioneert op welke wijze dan ook beter, waarom zou je dan niet iets alternatiefs gaan doen?

Ik ben 51 jaar en woon in Zwolle. Het is voor gehandicapten super geregeld hier! Ik kreeg van de gemeente een traplift, een douchestoel een rolstoel en een tuinhuisje voor de scootmobiel. Toch staat ons huis mu in de verkoop, omdat we naar een appartement willen. Want hier gaat het dubbelop, omdat mijn man al meer dan een jaar met een open been zit. Ik krijg zelfs de verhuiskosten vergoed en een bedrag voor herinrichting!

Ik rij nog auto, en werk parttime van huis uit voor TNS NIPO. Ook daar is het goed geregeld, want ik krijg vakantie uren en ze doen niet moeilijk als ik er drie keer per jaar een paar weken uitlig, omdat ik dan aan de Prednison moet. Mijn ogen zijn wel achteruit gegaan, maar ik kan nog met de computer werken. Dus weinig te klagen van mijn kant hoor.

In huis loop ik zonder kruk, en buiten met kruk of achter een winkelwagentje. Ver lopen kan ik niet dus. Ook heb ik een invalidenparkeerkaart. Heet weer is funest voor mij, maar dan ga ik toch in de tuin zitten, en leg kompressen op mijn benen. Ideaal is dat! Kun je bij de apotheek kopen, en zowel warm als koud gebruiken. Incontinentie heb ik soms last van, maar lang leve de Tena Lady!:-) Dat kan je trouwens vergoed krijgen, las ik in het blad “Combicare”.

Ik ben dol op fotograferen en de natuur. Nu heb ik 2 weken vakantie, en ga er heerlijk met camera en scoot op uit. In Zwolle zijn zelfs routes voor de scootmobiel! Verder ben ik een echte computerfreak:-) Toen ik de diagnose kreeg, bleef ik kalm, en zei: okee… ga ik er aan dood? Nee u gaat er mee dood zei de zaalneuroloog. Ik zei lachend: whatever! Een mens moet toch ergens aan dood gaan, of niet soms?;-)

Waar ik erg veel moeite mee heb gehad (en soms nog wel) is dat ik niet alles meer kan. Ik heb ook hulp in de huishouding. Doe nog wel wat dingetjes zelf, maar niet veel. Maar wat ik zelf nog kan doen, dat doe ik hoor.Ik ben absoluut geen tiep dat denkt: o wat ben ik toch zielig. O nee! Dat ben ik niet! Ik geniet volop van het leven! Ik ga dus zeker niet achter de geraniums zitten treuren!

MS accepteren= telkens je grenzen weer verleggen. Zat ik eerst in een golflijn, nu zit ik dus in een diagonale neerwaartse lijn, en dat veranderd niet meer in een golflijn. Dat was weer even een dip hoor. Mijn motto is: kijk naar wat je kunt, en kijk niet naar wat je niet kunt! Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd! En zo is Ingrid dus:-). Maandag ga ik de neuroloog bellen, want er schijnt iets nieuws op de markt te zijn. Betaferon. Daar wil ik dus meer van weten! Probeer ondanks de MS toch van het leven te genieten luitjes!

Ingrid, juni 2006