Na een zware week met veel uitdagingen, was het vandaag een dag om weer eens wat te oogsten.Een buurman attendeerde me op een lekke band aan mijn auto. Mijn auto stond in verband met de weersomstandigheden al een week stil, dus ik had het nog niet opgemerkt
De afgelopen week was ik mijn huis niet uit geweest, omdat er ondanks de aanwezigheid van zo’n 15 Fokus*-woningen in de straat, niemand van de gemeente of buren zich geroepen had gevoeld om iets aan de bruikbaarheid van het bevroren trottoir te doen. Als je mobiliteitsapparaat wel goed functioneert, is het al een uitdaging om je zonder vallen op een bevroren trottoir te verplaatsen, maar met een scootermobiel, rollator of rolstoel is het schier onmogelijk.
Nadat de ANWB mij geholpen had met het aanleggen van het reservewiel besloot ik deze ochtend de stoute steunzolen aan te trekken en me naar het industrieterrein te begeven om het bandje te laten plakken. Ik wilde tevens langs de gemeentewerf rijden om daar wat meer te weten te komen over het strooibeleid en misschien dan als laatste wanhoopoptie, een emmertje zout te scoren. Om dan maar als scootermobielstrooier het verplaats-probleem zelf aan te pakken
Vanuit mijn auto kluunde ik met twee krukken en gevaar voor eigen leven, over een ijsbaan naar de ingang van de gemeenteloods. Ik kan u vertellen, ik kwam terecht in een warm bad! Liefdevol werd ik welkom geheten bij de ingang en direct voorgesteld aan de leider van het team. Ik kreeg een stoel in een warm en gezellig kantoor en hij gaf me een heerlijk kop koffie. Vervolgens riep hij zijn team bij elkaar en ademloos en vol empathie hingen de mannen aan mijn lippen om te luisteren naar mijn verzoek – en het hoe en waarom van mijn vraag.
De uitvoerder, een héééle grote Surinaamse man, werd aan mij voorgesteld en terwijl ik naar hem opkeek, grapte men dat hij wel met één hand de hele straat kon bedelven onder een flinke laag zout. Ik nam dit zonder twijfel aan.
Tot slot kreeg ik ook nog het visite kaartje van de teamleider met twee van zijn telefoonnummers erop. Als ik nog eens in een ijs-isolement terecht zou komen, dan kon ik hem altijd rechtstreeks bellen. Alleen niet ’s nachts voegde hij er nog wel aan toe.
Als klap op de vuurpijl werd ik met aan iedere zijde een aantal van deze mannen keurig naar mijn auto begeleid. Mijn dag kon niet meer stuk.
Mariëtte Swagerman
Amsterdam, 9 december 2010
* volledig bruikbare en toe- en doorgankelijke woning voor mensen met een lichamelijke beperking, met 24 uurs ADL-assistentie.