Thomas en muziek

Als Thomas muziek maakt is hij in zijn element

Als je de muziek van Thomas hoort waan je je in een grote volle zaal waar de dj achter zijn installatie zijn filmische dansmuziek laat horen. Het is er warm en zweterig, de lichtshow geeft een psychedelisch effect, het publiek gaat uit de bol. Soms de beentjes van de vloer en dan weer chillen. Maar in plaats van uit een danszaal komt de muziek uit een klein huis in een buitenwijk van Nijmegen. En vindt zijn weg in huiskamers en op internet.

Door: Frank Salomé

De man die zalen in extase lijkt te kunnen brengen heet Thomas. Hij is drieënvijftig jaar en kan niet meer zonder zijn rolstoel, een wendbaar exemplaar dat hem kan brengen waar ‘ie heen wil, tot in de badkamer aan toe. Zijn ziekte, een progressieve vorm van MS, heeft de nodige beperkingen achtergelaten. Dagelijkse bezigheden als eten, drinken, tandenpoetsen en dingen pakken zijn moeilijk geworden. En zoals dat gaat met MS zullen er nog wel meer beperkingen bijkomen. De kracht in zijn rechterarm en rechterhand is al minder geworden. En laat dat nu juist de lichaamsdelen zijn waar Thomas zijn passie mee uitoefent: muziek maken!
Dat alles dankzij een zwaar hulppakket waarbij Thomas met een PGB mensen inhuurt om hem te helpen.

Actief sporter

De muziek was er lang voor de diagnose MS, waarvan diverse verschijnselen zich al aandienden in 1981. Thomas had soms een gek gevoel in zijn schoen, maar er werd niks gevonden en na een paar maanden was het gevoel weer weg. In de jaren die volgden kwamen er meer signalen bij: hoewel Thomas altijd een intensief sporter was struikelde hij steeds vaker. Opstaan kostte hem steeds meer moeite. “Ik was van plan tot mijn vierentachtigste door te gaan met sporten; MS gooide roet in het eten”. Uiteindelijk kwam de diagnose er, in 1993.

Thomas was ondertussen afgestudeerd in de klinische psychologie. Dat beviel eigenlijk niet, dus deed hij een omscholingscursus ‘kennis- en informatietechnologie’. “Ik had toen nog wel het plan psychologie er bij te betrekken. Dat is er niet van gekomen, ik had geen zin om de hele tijd voor een monitor te zitten”. Tegenwoordig zit Thomas zo vaak mogelijk achter een computer muziek te maken. “Ja, ik heb nu een studio op mijn computer, da’s toch anders”.

Geboeid door geluid

Als kleine jongen bleek Thomas muzikaal te zijn en over een heel goed gehoor te beschikken. Muziektheorie en -notatie interesseerden hem niet zo, hij wilde meer intuïtief muziek maken door goed te kijken en luisteren wat anderen deden en dat dan na te doen. Zo speelde Thomas blokfluit en trommel.
Hoewel hij zich niet specialiseerde op één instrument bleven muziek en geluid hem intrigeren. “Ik speelde overal op en onderzocht wat voor geluid voorwerpen geven en hoe geluid verandert. Een pan zonder water geeft een ander geluid als je er op tikt dan een pan mét water. Als je een treintje harder laat rijden gaat de transformator hoger en harder zoemen”. Ook de trap in zijn ouderlijk huis moest het ontgelden; toen Thomas ontdekte dat de dikke houten treden heel mooi klonken als je er op trommelde en de trede daarboven net weer iets anders klonk ging hij er riedeltjes op spelen. “Ik heb intens genoten, mijn huisgenoten waarschijnlijk wat minder…”

Toen hij in aanraking kwam met elektronica ging er een wereld met nieuwe mogelijkheden open. Op de middelbare school zat hij bij een elektronica-clubje waar hij zijn kennis over schakelingen, koppelingen, transformators en geluiden kon verdiepen. “Ik heb daar heel wat aan elkaar gesoldeerd. En ik luisterde altijd naar het geluid dat een apparaat maakte en hoe het veranderde als het apparaat iets anders ging doen, zoals bijvoorbeeld bij een transformator”. In de muziek die hij luisterde hoorde hij ook hoe elektronische geluiden een interessante toevoeging waren aan de muziek van Pink Floyd, Genesis, Emerson, Lake and Palmer en andere symfonische rockbands.

Rekenmachientjes

Op een gegeven moment kwamen er rekenmachientjes op de markt, met beperkte geluidsmodulatie. “Die moest ik hebben! Ik keerde mijn spaarpot om en ging auto’s wassen”. Later kocht Thomas een Casio VL-Tone, een voorloper van de latere hardware synthesizers. “Maar je kon er al interessante geluiden mee maken”. Er kwamen nog andere synthesizers bij en zo maakte hij muziek. Alleen opnemen ging nog niet goed; daarvoor moest de techniek zich eerst nog verder ontwikkelen.

Na zijn studie psychologie en de diagnose MS werkte hij bij een telefonische hulpdienst tot hij moest stoppen omdat het werk onbereikbaar werd: de trap te hoog en geen parkeerplaats voor zijn invalidenauto. Thomas kwam steeds vaker thuis te zitten; letterlijk want lopen ging steeds moeizamer.

Totale controle

In 1998 kocht Thomas zijn eerste computer waar muzieksoftware op kon draaien. De computer kon het nog maar net aan. ”Toch kon ik er muziek mee maken op een manier waar ik twintig jaar geleden alleen maar van kon dromen”. Zijn belangstelling voor elektronica is terug te horen in de muziek. Nu werkt hij met FL Studio, waar alle synthesizers op zijn geïnstalleerd. “Ik kan nu in mijn studio precies de geluiden en de muziek maken die ik wil. Elk geluid kan aangepast worden”. Titels als ‘Space Rythm’, ‘Sparkling Hammers’, ‘Biospherical’ en ‘Ambient Dreams’ geven een indruk van de reis die je maakt als je muziek van Thomas luistert.

Als hij muziek maakt is hij in zijn element. “Ik besteed er zoveel mogelijk tijd aan en geniet daar ook echt van. Het is jammer dat ik af en toe ook moet slapen en dat het tegenwoordig niet meer zo simpel gaat, maar muziek maken is geweldig om te doen, om de volledige controle te hebben. De MS zorgt ervoor dat ik de controle over mijn lijf gedeeltelijk kwijtraak, maar zorgt er ook voor dat ik veel tijd kan besteden aan het maken van producties. Daar word ik heel blij van!”
Met zijn muziek wil Thomas de wereld iets teruggeven voor de mogelijkheden die hij heeft gekregen. Op internet staat een deel van zijn muziek en er komt nog steeds regelmatig wat bij.
Alles is te vinden op soundcloud.com/thomuziek

Thomas wil graag alleen met zijn voornaam vermeld worden.

Eerder verschenen in MSzien nr. 1, 2014