Parapenten: waarom niet?

Wil je Parapenten? Het antwoord op die vraag is voor veel mensen nogal voor de hand liggend: veel te eng. Maar stel dat je wel van een beetje adrenaline houdt, alleen niet zo goed of zeg maar rustig slecht kunt lopen? Dan is er nog wel een probleempje te overwinnen! Toch maakte ik pas geleden een duovlucht. Geweldig!!!

Als vrijwilliger binnen de MS-vereniging kreeg ik van mijn collega-vrijwilligers een Pluim. Dat is een bon voor een ‘belevenis’ die je zelf kan uitkiezen. Hartstikke leuk natuurlijk om te krijgen, en ik werd er zelfs beetje verlegen van toen ik zag wat ik er voor kon kiezen: een hotelovernachting, een gezellig etentje of een abonnement op een tijdschrift. Een heleboel leuke dingen dus, maar bij één van de mogelijkheden begon mijn hart meteen sneller te kloppen: PARAPENTEN.

Dat zou echt iets onvergetelijks zijn, iets waar 15 nummers van een tijdschrift met vele uren leesplezier echt niet tegen opwegen. Maar… zou parapenten nog wel weggelegd zijn voor mij? Ik loop tenslotte -op zijn minst gezegd- moeilijk.

Niet geschoten is altijd mis, dus gebeld naar Paragliding Maurik. Veel piloten deden het niet, maar zij hadden een specialist die er juist veel plezier in had. Hij vloog niet alleen met mensen die slecht liepen, hij had ook wel gevlogen met mensen met een volledige dwarslaesie. Van belang was wel dat er bij het opstijgen genoeg wind stond, want de procedure was wat anders dan bij mensen die wel een aantal meter met 10 km/uur kunnen meerennen.

Op de website kon ik een vlucht reserveren. Wel moest ik aangeven – hoe goed, bedoeld werd hoe slecht, mijn loopvermogen is. Op 31 mei zou de grote dag zijn. Op de website kun je een dag van te voren zien of de weersverwachting vliegen mogelijk maakt en ja hoor, er kon gevlogen worden. Ik moest wel nog vlak voor vertrek even bellen, want het weer kan veranderen. De volgende dag, twee uur voor de afgesproken tijd werd ik gebeld: “Helaas, de benodigde windkracht 3 werd niet gehaald.”

Opnieuw een afspraak gemaakt, een week later. Een dag van te voren waren de weersberichten weer veelbelovend. Twee uur van te voren weer telefoon: “De omstandigheden waren goed. Het gaat door!”

Met kloppend hart naar Ameide gereden, want ondanks mijn grote mond vond ik het toch wel spannend. Daar aangekomen de scootmobiel uitgeladen en naar het vliegveld gereden dat eigenlijk gewoon een weiland achter een boerderij is. Ik werd vriendelijk begroet: “Wat jammer dat er u er bent”. Ik twijfelde of ik het goed verstaan had, maar de gastvrouw bedoelde dat het zo jammer was dat ik gekomen was terwijl de omstandigheden te elfder ure gewijzigd waren.

De wind was nog steeds krachtig genoeg, maar het afgelopen half uur 90 graden gedraaid. Iedereen die wel eens gevliegerd heeft, snapt waarom die draaiing een probleem is: bij het opstijgen word je namelijk net als een vlieger opgelaten. Een lier met een kabel van enkele honderden meters staat bovenwinds en trekt je aan terwijl je langzaam hoogte wint. En probeer maar eens een vlieger op te laten dwars op de wind, dat lukt gewoon niet.

Onverrichterzake naar huis. Voor de derde keer een afspraak gemaakt, nu op 28 juni, maar toch een beetje met het gevoel dat het er vast nooit van ging komen. De hele week hield ik rekening met een afzegging, omdat er regen en slechts windkracht 2 werd voorspeld. Zaterdagochtend gebeld: eindelijk waren de omstandigheden ideaal, er werd volop gevlogen.

Omdat de bon voor twee personen vliegen gold, had mijn negenjarige zoontje Boris geluk en mocht hij mee. Hij ging als eerste, omdat ze aan mij veel meer voorbereidingswerk hadden. Het scherm werd uitgelegd, Boris werd aan zijn piloot vastgemaakt en in no-time trok de lier ze de lucht in.

Terwijl Boris vloog, werd ik voorbereid en dat had wat meer voeten in de aarde omdat ik niet kan meerennen tijdens de start. Eerst kreeg ik het normale vest aan waarmee je aan de piloot vastgemaakt wordt. Vervolgens werden mijn benen zo vastgezet met banden dat ik in een soort hurkhouding zat zodat ik even gedragen kon worden bij de start. Je voelt je dan wel een soort postpakket, maar ja, je moet wat er voor over hebben!

De eerste startpoging lukte niet, maar de tweede wel. Na een paar stappen kwam het scherm omhoog en kwamen we los van de grond. Heel snel wonnen we hoogte terwijl de lier ons aantrok. Op 200 meter hoogte ging de lier los en zweefden we boven de weilanden. Bij het opstijgen had ik nog wat spanning in mijn hoofd en buik, maar toen de lier los ging, kon ik me overgeven, de piloot had letterlijk de touwtjes in handen en daar vertrouwde ik op. Ik ging alleen maar genieten, genieten en genieten.

De vliegplek bij Ameide is een fantastisch punt, omdat je op die hoogte heel mooi de Lek ziet kronkelen. Veel te snel voor mijn gevoel, al na een paar minuten, begonnen we weer af te dalen. Ik had nog best een half uurtje willen zweven, maar de thermiek hield ons niet in de lucht. Langzaam cirkelden we naar beneden om te besluiten met een zachte landing, precies op de vierkante meter die daarvoor gepland was. Daar stonden twee helpers klaar om mijn banden weer los te maken en werd mijn scootmobiel voorgereden.

Alles bij elkaar een fantastische ervaring die ik nooit meer vergeet. Jammer dat het twee keer niet door kon gaan, maar dat hoort bij een sport waarbij je afhankelijk bent van het weer. Maar het wachten was het waard, ik zou zo nog een keer gaan. Piloot Frans Mientjes stelt je ook goed op je gemak als je het spannend vindt, zijn plezier erin geeft je snel vertrouwen. Wil je het ook een keer doen, of je nu wel of niet goed kan lopen, neem dan contact op met Paragliding Maurik: www.maurikparagliding.nl.

Woorden zijn maar woorden. Wil je de vlucht meebeleven dan vind je op Youtube een filmpje:

Wim uit Zaltbommel