Wekelijks rijd ik 2 x 30 km op zoek naar zwerfvuil. Naast dat ik me nuttig maak, heb en krijg ik veel contacten en fantastische geprekken. De gesprekken werk ik uit en wie weet bundel ik ze nog eens. Dat is weer leuk werk voor de winter.

mijnverhaal-100810-opgeruimd-niekZoals in onderstaand krantenknipsel te zien is, wil ik laten zien: dit vrijwilligerswerk, opruimen van zwerfvuil, is zo gek nog niet. Als iemand die maatschappelijk werk gedaan heeft, ook al was dat totaal iets anders, geeft dit ‘werk’ me heel veel voldoening.

Mensen die me halsbrekende toeren zien verrichten vragen soms of ik dit móet doen van de gemeente, als tegenprestatie voor die prachtige scootmobiel die ik ter leen heb ontvangen. Schertsend zeg ik dan dat dit inderdaad moet. Uiteraard is dit niet het geval en als een blijk van waardering ga ik in december met de andere vrijwilligers iets eten.

Als ik zo op deze website verblijf dan valt me op dat er veel wordt gesproken over die ellendige MS. Begrijpelijk, maar het gaat helaas veel minder over andere zaken. Ook ik praat veel over deze verschrikking en alles wat er mee samen hangt. Maar ik ben ook erg enthousiast over dit vrijwilligerswerk. Mogelijk zijn er anderen die er ook wat in zien.

mijnverhaal-100810-opgeruimd-knipselDat ik de krant heb gehaald is eigenlijk te gek voor woorden. Je ruimt iets op dat anderen, medeburgers gewoon weggooien. Als we met elkaar zorgen voor een schone woonomgeving dan is dit niet nodig.

Voor mensen die graag willen weten hoe en hoelang ik al MS heb: mijn neuroloog in het ziekenhuis in Meppel zegt dat dit wel al zo’n 20 tot 25 jaar kan zijn. Daar het pas ruim drie jaar geleden is dat het werd vastgesteld, kwam er toen een einde aan de vraag “wat zou Niek toch mankeren”?

Al snel daarna had ik een rolstoel en een scoot. Ben nu zo ongeveer de periode van verwerking voorbij. Naast de vermoeidheid en het niet meer kunnen lopen vind ik de afhankelijkheid het ergste.

Mensen, ik zou nog veel verder kunnen gaan. Ook ik ben nu zover dat ik inzie dat een geweldige lieve vrouw onmisbaar is. Het hebben van twee zoons en schoondochters en vier kleinkinderen kan eigenlijk alleen maar stemmen tot dankbaarheid. Het geeft me dagelijks moed om er weer tegen aan te gaan.

Niek, augustus 2010