Het is niet zo dat ik boos ben, alleen wel teleurgesteld. Ik heb al 14 jaar MS, verschillende schubs gehad, maar van de laatste schijn ik maar niet te genezen! Ik ben nu bezig allerlei voorzieningen te regelen.

Ik vind het geweldig dat we in een land wonen waar het mogelijk is al die voorzieningen te krijgen. Vaak denk ik aan anderen die MS hebben maar in een arm land wonen. Hoe erg moet dat wel niet zijn! Maar niettemin, teleurgesteld dus. De ziekte begint nu steeds meer mijn leven te domineren, en dat is naar. Altijd de goede kanten van het leven blijven zien, te letten op wat ik nog wél kan en al die dingen meer. Het kán, maar het is moeilijk.

bacikenmsmijnverhaalnietboosIk merk ook dat ik mezelf steeds meer isoleer. Slecht! Het is – ook – een soort schaamte, met name als mijn hoofd trilt, of mijn armen. Ik ben 41, loop met een rolllator, buiten rijd ik in een  scootmobiel. Maar ik wil natuurlijk heel graag herstellen!

Mijn doel is om weer met een wandelstok te kunnen lopen. En niet meer te schudden. Ik doe fysiotherapie, neem een homeopathisch middel dat helaas nog niet helpt, en heb mijn katholieke geloof en vertrouwen.

Soms heb ik berusting in de gedachte dat dit was voorbestemd, andere keren denk ik, dat het ook voorbestemd kan zijn dat ik toch weer beter word!

Een groot schuldgevoel bekruipt me ook ’s nachts – als alle katten grijs zijn -.
Ik moet elke dag in de spiegel kijken en tegen mezelf zeggen: “ik vergeef je ALLES”. Misschien dat dat helpt…

Andrea, september 2006