Moeilijk te prikken

Mijn verhaal: moeilijk te prikken

Ik ben ‘moeilijk te prikken’. Na vele medische onderzoeken, infuusnaalden, bloedprikken enz. weet ik het zeker: het prikken gaat bij mij ALTIJD moeilijk. Oefff. Trouwens, niet te verwarren met ‘injectiefobie’. Dát heb ik niet. Wél MS. Maar géén fobie (ik hoef niet alles te hebben).

Dappere dodo

‘Bloed: het loopt als een gek in je rond op zoek naar een snee of een gat’. Hoezo?! Mijn bloedvatten zijn net angsthazen. ‘Spastisch’, ze trekken zich samen of terug. Bang! Naald of infuus gaat er moeizaam in. Of… het gaat er wel in… maar er komt niets uit. Huh? Raar lijf, toch!

Dit, terwijl ik zelf onbevreesd ben, zeker niet verlegen en vrij aanwezig. ‘Een dappere dodo’, aldus mijn omgeving. Maar mijn bloedvatten zijn duidelijk anders. Mijn hele MS lichaam voelt hoe dan ook ‘vreemd’ aan. Is niet meer de mijne. Ik ben niet meer de baas. Herkenbaar? Terug naar ‘moeilijk te prikken’.

Een voorbeeld: de MRI’s met een infuus (contrastvloeistof). Altijd geknoei! Laatste keer ben ik tot vijf keer toe mis geprikt. ‘Sorry mevrouw, het infuus aanleggen gaat bij u erg moeilijk….’
Joh!

Kan het erger? Jawel: ‘Probeert u zich te ontspannen, mevrouw’. Joh!! Ik voel de frustraties, irritaties en boosheid opkomen. En dan word ik (te) direct en (te) scherp. Messcherp. Niet doen, Ania! Het is moeilijk, dat weet je toch?! Ik doe mijn ogen dicht en zie… de sinaasappel. Opeens ben IK die ‘oefen- sinaasappel’!

Julienne

Ontspannen (niet dus) lig ik op het MRI bed met een soort van kooi om mijn hoofd. Wat is het hier koud, trouwens. Of zijn dit toch de zenuwen? Voilà: ik krijg een dekentje, lieffff. En of ik claustrofobisch ben? Dan legt men een washandje op de kooi (ogen).

Nee, ik ben niet claustrofobisch, laat dat washandje maar zitten. Prikken, jullie! Ik krijg de oordoppen en een koptelefoon. En er wordt een alarmbelletje (paniekknop?) in mijn hand gedrukt. Check, check: mijn geboorte datum en het gewicht. Nu nog drie scan-series, ruim een uur MRI plezier. Stil liggen en vooral niet denken aan de jeukende neus of teen.

Ik volg jaren lang de yogales. Zen-toestand moet mij maar lukken. ‘Ooohhhmmm’… Intussen worden mijn hersenen (letterlijk) gesneden. Julienne, zou de chef-kok het zeggen. Daarna (no worries: nog steeds letterlijk) gesmasht en gehakt. Ik VOEL het geluid. Wat een herrie.

Klaar. Ik wacht op de bespreking met mijn neuroloog. Wellicht moet ik over naar 2e lijns medicatie. Vaarwel mijn groene capsules?! Drie jaar lang gemak: hap, slik, weg. Op naar de infuusnaalden?! Ik voel nattigheid…

Liefs, Ania.