Kinderdromen

Ik koesterde twee grote kinderdromen. Ik wilde verpleegster worden óf schrijfster. De eerste droom sloeg de internist al ras aan diggelen toen hij me meedeelde dat ongeregelde werktijden – waarmee het verpleegstersvak uiteraard gepaard gaat – voor mij taboe waren. Mijn lijf had immers tijdens die geniepige angina een flinke opdoffer gekregen. Mijn hart was niet alleen te wankel, het was na die stukgeslagen droom nu ook nog eens gebroken.

Lang zat ik echter niet in zak en as. Jeugd gaat immers met optimisme en flexibiliteit gepaard. Niet getreurd, dacht ik, dan word ik toch gewoon schrijfster! O, hoe naïef was ik toen nog.

In 2001 overschreed ik de magische grens van vijftig jaar. Een mijlpaal, een halve eeuw, vijf decennia. Reden om feest te vieren dus. Ik weet nog precies wat ik toen dacht: ‘Word ik zestig? Word ik zeventig Háál ik de tachtig überhaupt? En zo ja…. hoe? Zoals ik nu ben of word ik totaal afhankelijk van anderen?’

De rillingen liepen me over de rug, net zoals het angstzweet. Schrijfster wilde ik worden. Wat was er van die laatste droom terechtgekomen? Precies. Niets. O, sedert de diagnose MS had ik wel een uitlaatklep gevonden in mijn “schrijverij”. Dagboeknotities, gedichten en verhalen hadden hun weg gevonden naar diverse tijdschriften, boekjes en MSweb waar enige tijd mijn belevenissen te lezen waren onder “Antoinette’s Dagboek”, maar dat alles vond ik nog steeds niet “echt” genoeg. Een heuse schrijfster behoorde een boek, voorzien van een ISBN nummer te schrijven, een lijvige pil van minstens driehonderd pagina’s.

In mijn kast stond een dikke ordner met uitgetikte A-4tjes vol ongeduld te wachten tot er eindelijk iets gebeurde. Werd het niet langzaamaan tijd dát er inderdaad iets gebeurde? Maar ik had MS. Was dit nog mogelijk met een ziekte als MS in mijn lijf? Was ik niet te laat? Stel dat cognitieve stoornissen mij van mijn denkvermogen zouden beroven, wat dan? De twijfels, vergezeld door de nodige angsten besprongen mij met bosjes.

Maart 2005: 4 jaar later. Mijn roman: “Verloren Verleden” verschijnt, een boek dat niets met MS te maken heeft, een boek dat me geholpen heeft om de ups en downs tijdens het ziekteverloop te overwinnen. Ik mag me eindelijk schrijfster noemen.

Maart 2006: NU. Mijn boek MySterie ziet het levenslicht: Mysterie, een autobiografisch boek dat 10 jaar van mijn MS leven bestrijkt. De opbrengst van dit boek schenk ik aan MS-research. “Ik wil niet aan mijn eigen ziekte verdienen”, vermeldde de krant. Deze woorden sprak ik tegen de reporter toen hij me naar de reden van mijn schenking vroeg en hij heeft ze letterlijk herhaald.

Bovenstaande stukje: KINDERDROMEN is een hoofdstukje uit MySterie, een bijzonder boek en wel in veelerlei opzichten. Met dit boek steun ik niet alleen MS-research, ik heb ook een mijlpaal bereikt in mijn leven; 10 jaar MS.

Ondanks MS is mijn grote kinderdroom werkelijkheid geworden. Er zijn reeds 2 boeken van mij verschenen en ik werk aan een 3e. Is dit niet een teken dat men, ondanks MS, toch nog dromen kan realiseren? Mijn boodschap is dan ook: Geef nooit op en verlies nooit je levenslust. Het leven is de moeite waard om te leven…ondanks MS.

Via mijn eigen website: www. antoinettekersten.nl, kunt u mijn boek bestellen.
MS-research zal u dankbaar zijn.

Antoinette Kersten