Ik ben een ondernemer van 38 jaar en weet sinds vorig jaar juli dat ik MS heb. Daarna zit je dan steeds te denken: shit hoelang heb ik dit eigenlijk al? Al jaren dus. De symptomen waren al jaren aanwezig zonder dat ik wist dat het MS was.
Gelukkig heb ik nu nog weinig last. Wel veel last van vermoeidheid en verder gevoelsstoornissen in vingers en benen. Maar dat valt mee te leven. Wel heb ik na de diagnose besloten mijn bedrijf te verkopen omdat ik de werkgelegenheid voor mijn personeel niet meer kon garanderen. Ik heb dus de benodigde procedures opgestart om het bedrijf van de hand te doen.
Wat me toen is overkomen is eigenlijk bizar. Vele geïnteresseerden stonden in de rij totdat ze hoorden dat ik MS had en een functie wilde bij de overnemende kandidaat. Wat zijn veel mensen dan toch egoïstisch. Alle partijen knikken ja en beloven van alles. Maar als puntje bij paaltje komt willen ze alleen je handel en jij staat er naast.
Iedereen zal het ontkennen maar de redenering is alom hetzelfde, “na één tot drie jaar bent u niet meer in staat te werken”. Ik zou geen ondernemer zijn als ik me hier niet 300 procent tegen zou verzetten. Dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik een partner heb gevonden die bij me in het bedrijf is gestapt. Die me nergens naar vraagt alleen af en toe es “hoe gaat het met je” en dat heb je dan gewoon even nodig.
Dit is mijn kracht om me te verzetten tegen MS. Ik laat me er door deze ziekte niet onder krijgen en ik zal vechten voor het behoud van mezelf. Positief denken is erg belangrijk.
Ik probeer gewoon te leven zoals ik dat altijd heb gedaan. Probeer me lichamelijk en geestelijk te verzetten tegen alles wat met MS te maken heeft. Het enige wat ik doe is dat ik mijn werktijden een beetje aanpas. Een beetje extra rusten.
Tot nu schijnt dit te lukken en ik heb er alle vertrouwen in dat dit zo blijft. Ik hoop dat er mensen met MS zijn die hier wat aan hebben.
Bernard, maart 2004