Ik heb het er moeilijk mee

Ik ben 50 jaar en vier jaar getrouwd met W. We hebben geen kinderen jammer genoeg. Vorig jaar werd ik steeds zieker. Misselijk en hoofdpijn en duizelig, gewoon raar. Ik ben een paar keer naar een psycholoog geweest omdat ik dacht dat ik vreselijk nerveus was. Het hielp niets. Ik had een drukke baan en wilde mijzelf niet vaak ziekmelden.

Op een dag ging ik naar mijn werk en was ik weer vreselijk duizelig en misselijk en toen ben ik gelijk naar mijn huisarts gegaan. Die belde een neuroloog. Na alle onderzoeken die volgden, bleek het MS te zijn.

Wat weet ik, net zoals veel anderen, van MS? Dus ik schrok er eigenlijk niet zo van. Ik dacht, je neemt een pil en dan ben ik er weer vanaf. Na drie dagen in het ziekenhuis met een prednisonkuur begon het pas goed. Ik kwam doodziek thuis en dat bleef twee maanden zo. Voelde mij alleen maar rotter. Toen ben ik toch maar van alles gaan lezen om mezelf te informeren. Ik kreeg injecties en die zouden vast helpen. Nou mooi pech! Ik kreeg er vreselijk uitslag van.

Later bleek dat ik de progressieve vorm van MS heb. En dan zit je thuis en je moet het maar uitzoeken verder. Wat gaat er nu gebeuren? Ik was boos, verdrietig en bang en ik wilde niet dood. En zeker niet in een rolstoel. Mijn verdriet maakte mij ook erg angstig.

Gelukkig heb ik wel een hele lieve huisarts. Daar kan ik altijd naar toe. Hij heeft mij antidepressiva gegeven om door deze maanden heen te komen. Ook voor mijn man was het moeilijk maar die stond en staat nog steeds naast mij.

Dus in maart 2004 in het ziekenhuis en nu september 2004 gebruik ik al een scootmobiel of rolstoel. Ik kán nog wel lopen maar niet lang en ik heb vreselijk veel pijn. Het gaat allemaal erg hard. Ik ben nu voor onderzoek naar het VU-ziekenhuis in Amsterdam gegaan in de hoop dat ze me daar verder kunnen helpen of een idee kunnen geven wat ik moet gebruiken.

Ik zit met een lach in mijn scootmobiel omdat ik blij ben dat ik buiten kom. Ik probeer echt het mooie van het leven te zien maar ik heb best ook angst. Ook ben ik nu met de rolstoel rondgereden. Ik heb de rolstoel en de scootmobiel pas anderhalve week. En dat gaat, maar je kan ook niet anders.

Je vrienden blijven weg. Je houdt nog maar een paar echte over. En al het verdriet wat je ervan hebt.
Ik had een huwelijk van 23 jaar achter de rug met veel verdriet. Heb nu een hele lieve man. Vier jaar geleden hebben we samen een prachtig huis gekocht. We hebben mooie reizen gemaakt en we hebben samen veel vrienden. Heerlijk, want ik heb dat jarenlang niet had gehad. En nu MS!

Is dit een straf? Waarom krijgt een moordenaar het niet? Ik weet ook niet waar je moet beginnen met alternatieve geneeskunde. Ja ik heb het er moeilijk mee. Ik ben heus niet iedere dag zo,  want ik wil er tóch wat van maken.
Maar blij? NEE!

Annelies, november 2004