Ik ben Annelies (48 jaar) en heb twee lieve dochters van 23 en 27 jaar. Ik heb vier lieve kleinkinderen en ik ben nog gelukkig getrouwd met mijn man Henk. Volgend jaar al weer 30 jaar.
Nou ben ik dus sinds negen jaar MS. En toen tegen mij negen jaar geleden werd gezegd dat ik MS heb, wisten wij geen een van allen wat het nou precies was. Het enige wat ze ons konden zeggen was dat het proces heel snel kon gaan en daar moesten we het toen maar ff mee doen.
En inderdaad, bij mij ging het heel snel. Twee maanden later zat ik al in een rolstoel en tot nu toe ben ik er nooit meer uit gekomen. Het tracee ging beginnen. Kreeg thuiszorg en huishoudelijke hulp en daar moest ik het maar ff mee doen. Mijn man heeft mij ook nog vier jaar lang alleen verzorgd, want toen ging het helaas niet meer met de thuiszorg. Die konden het niet meer aan.
Want in die vier jaar was dus ook al wel het een en ander gebeurd. Ik had ondertussen een hersenbloeding er bij gehad waardoor ik aan de linker kant verlamd ben geraakt. Daardoor ben ik mijn korte geheugen kwijt geraakt. Dat was voor mij en voor mijn omgeving erg moelijk. Vaak ken ik mijn eigen kinderen en kleinkinderen niet meer. In die vier jaar ben ik ook spastisch geworden. Ik zit nu dus de hele dag en ik schudt maar raak.
In de tijd dat de thuiszorg mij niet meer wou en kon verzorgen moest er gauw een andere oplossing komen. Dat werd het verpleeghuis De Braamberg, hier in Arnhem. Die hebben mij met open armen ontvangen en tot op de dag van vandaag woon ik er dus nog steeds. Het gaat niet altijd ff goed hier hoor maar ze doen uiteraard wel hun best.
In al die tijd dat ik nu MS heb is er erg veel met mij veranderd. Voorheen kon ik alles nog zelf maar nu helemaal niks meer. Ik moet met alles geholpen worden, met eten en drinken, met naar bed gaan. Echt met alles. Vaak kan ik mijn eigen sigaretje niet meer roken. Ik ben echt helemaal de controle kwijt over mijn eigen lichaam.
Maar wat ik vaak het moelijkste vind, is dat mensen mij als een klein kindje zien. En dat ben ik echt niet hoor mensen. Ik ben nog steeds een waardig persoon die op mijn manier een heel gelukkig leven heeft. Ik geniet van de kleinste dingen in het leven.
Gelukkig krijg ik vaak bezoek in het verpleeghuis. Mijn man en mijn vriendin komen elke dag bij mij langs. Zij strijden altijd voor mij om het beste voor mij te kunnen krijgen. Mijn kinderen en mijn kleinkinderen komen gelukkig ook erg vaak langs.
Met mijn verhaal wil ik eigelijk zeggen: Ik heb wel MS en ik kan wel weinig maar ik ben wel gelukkig. Ik ben een waardig persoon, die kan zeggen: ik ben Annelies en ik ben gelukkig zoals ik nu ben.
Tot slot wil ik nog twee dingen zeggen. Ik wil al het personeel van het verpleeghuis De Braamberg bedanken dat ze mij zo goed opvangen. Ook al is er wel eens strijd, ik ben wel blij dat jullie er zijn. En ik wil ook mijn mannetje ff hardstikke bedanken voor al zijn inzet die hij voor me over heeft. Henk petje af en probeer door te gaan met jouw leven.
Beste mensen, dit was eigenlijk in het kort mijn verhaal. Ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
Namens Annelies, haar vriendin Neeltje; oktober 2004.
Gepubliceerd op MSweb: 06-10-2004
Laatste nieuws
Afscheid van twee MS-experts: Chris Polman en Paul van der Valk
30 september 2023
Nieuws | Het Amsterdam Universitair Medisch Centrum (UMC) heeft afscheid genomen van twee gerenommeerde MS-experts: neuroloog professor dr. Chris Polman en patholoog professor dr. Paul van der Valk.
Nieuwe Europese gehandicaptenkaarten
29 september 2023
Nieuws | De Europese Commissie werkt aan een nieuwe Europese gehandicaptenkaart en een nieuwe Europese parkeerkaart. Die moeten geldig worden in alle – nu – 27 landen van de Europese Unie (EU).
Tweede Kamer wil uitkeringen verhogen
25 september 2023
Nieuws | De Tweede Kamer wil diverse uitkeringen vanaf 1 januari 2024 extra verhogen. Dat kan ook voor mensen met MS betekenis krijgen.