Fietsperikelen 2

Op naar een leverancier van uitsluitend driewielers. Groot, klein, twee wielen achter, twee wielen voor, je kunt het zo gek niet bedenken. Toen we binnenkwamen stond de beoogde fiets al klaar. Hagelwit, net zoals mijn scoot. Kijk, daar hou ik van.

Na een klein gesprekje kon ik direct plaatsnemen. De fiets heeft een lage instap, groot zadel en een rugleuning. Er moest nog wel het een en andere aangepast worden aan mijn (geringe) lengte, maar daarna mocht ik direct naar buiten.

Nu hebben we natuurlijke schitterend weer gehad, maar net nu kwam de regen met bakken uit de lucht. Ik had wel een regenjas meegenomen (ook wit), maar geen regenboek. Maar ik ben geen watje, dus gaan met die banaan. De adviseur stuurde me direct stoeprandjes etc. op en af.

Ik was stomverbaasd, wat ging dat soepel! Er was zelfs een echte testbaan met stoepjes, grindpaden, ’n klein heuveltje. Alles erop en eraan. Het ging als een zonnetje, al zat die achter de wolken. Het enige waar ik aan moest wennen was de trapondersteuning, dat had ik nooit eerder gehad.

Omdat jaren geleden het fietsen mij zoveel energie kostte, dacht ik in eerste instantie dat trapondersteuning het ei van columbus zou zijn. Niet dus, het was het balans houden dat mij zoveel energie kost.

Deze fiets is het helemaal. De fiets lijkt in de verte een beetje op een dragrace-auto. Met de elektrische ondersteuning van 0-100 in enkele seconden, of zoiets.

Ik heb nog even getwijfeld over de kleur. ‘Roze is ook mogelijk’, vertelde de adviseur. Wel leuk, ik heb wel iets met die kleur, maar toch besloten voor een witte. De levertijd is zes weken. Tot die tijd blijf ik doorploeteren op mijn tigstehands driewieler die nu in de schuur staat.

Zes lange weken later staat mijn nieuwe racemonster te fonkelen in de schuur. Net zo maagdelijk wit als mijn scootmobiel maar dan nog zonder krassen. Alleen de Red Bull Racing sticker ontbreekt nog.

Op alle andere, door mij geprobeerde, driewielfietsen had ik kleine of soms hele grote aanpassingsproblemen. Ik kwam niet verder dan de hoek van de straat of het lukte me nog net om een rondje door het park te fietsen. Op deze fiets, fietste ik direct de wijk uit. Het zadel, of beter gezegd de zetel zit prinsheerlijk. Manlief zei dat ik er stralend als Maxima op zit. Wat wil een mens nog meer.

De naam Easyrider is goed gekozen. Deze fiets fietst dan ook heel gemakkelijk, een kind kan de was doen, en het is best wel een stoere fiets. Een vriendin van me vergeleek de fiets dan ook met de Easyrider uit de bekende film met Dennis Hopper, Peter Fonda en Jack Nickolson. Ze vroeg of ik ook van die ‘bontjes’ aan mijn stuur zou hangen. Nou nee, dat gaat me iets te ver, maar een lederen jack past wel bij deze fiets. Ik heb er op zolder nog wel ’n oude liggen.

De driewieler heeft qua model wel iets weg van een chopper. Lage zit, lekker achterover leunen op mijn zetel. Ik moet nog wel zelf trappen. Deze fiets heeft natuurlijk wel trapondersteuning en dat ben ik helemaal niet gewend. Ik fiets het liefst zonder, maar soms is het nodig om weg te kunnen fietsen of om een bruggetje over te komen.

Ik vind het een soort van grappig dat de fiets enorm versnelt als ik de trapondersteuning aanzet. Net zoals een dragster, van 0 naar 100 in 2 seconden, maar dan anders. Waar ik ook aan moet wennen is dat de fiets met ondersteuning best hard gaat. In ieder geval veel sneller dan mijn scoot. Nu hoor ik jullie denken: ‘dat is toch ook precies de bedoeling’. Klopt, maar toch moet ik er echt aan wennen. Mijn dochter en manlief zijn er in ieder geval wel blij mee. Zij hoeven zich af fietsend niet meer af te vragen waar mamma blijft; we gaan nu even snel.

Mijn fiets trok uiteraard veel bekijks van de buurtkinderen. Ze waren net gewend aan mijn scootmobiel en nu staat er weer een raar wit gevaarte bij ons in de tuin. Mijn fiets werd aan alle kanten bewonderd. De algemene conclusie was toch wel dat zij wél op twee wielen konden fietsen. Daarna hadden ze belangrijker dingen te doen.

Het enige dat nog ontbreekt op deze Easy Rider zijn de Red Bull Racing stickers. Die moeten we nog bestellen. Iemand zei, toen hij mijn fiets gezien had: ‘Gaaf ding. Verstappen, kijk maar uit!!’.

Voorlopig ben ik nog niet verder geweest dan stand 1 van de trapondersteuning. Ik weet niet wat er gebeurt als ik ook de 2e en de 3e stand ga proberen. Wie weet hoe snel ik dan ga en dan is het echt: Verstappen, kijk maar uit! c.q . iedereen die mijn pad kruist, kijk maar uit!

Dit gezegd hebbende, lijkt het me wel leuk om deze fiets eens te proberen op een circuit. Ik weet dat er 1x per jaar een scootmobiel-race op het circuit gehouden wordt. Nu nog een driewielfiets-race. Weer iets om toe te voegen aan mijn bucketlist.

Enne, mocht ik geen passende Red Bull Racing stickers vinden, dan ga ik toch voor de combinatie van de bontjes aan het stuur en mijn oude leren jack.

Mia
Zomer 2020