Euforie!

Het is hemels. Het is zelfs meer dan hemels. Als het zo door gaat, dan wordt dit jaar mijn jaar! Wat heb ik dit verschrikkelijk gemist. En ik dacht dat het er voor mij nooit meer in zou zitten. Dat ik alleen maar op een afstandje kon gaan zitten kijken hoe anderen het deden. Hoe anderen ervan zouden genieten. Ik heb er heel veel verdriet om gehad. De gedachte alleen al maakte me zo ongelooflijk droef. Bijna had ik mij erbij neergelegd.

Van het weekend nog zag ik zittend vanuit de auto een vrouw rijden op haar paard. Haar haar en dat van het paard dansden op de cadans van de tred waarin zij zaten. De zon stond hoog aan de hemel en bescheen het stel. Je kon gewoon zien aan de harmonie dat die twee het naar hun zin hadden. Ik voelde met hun mee. Zo heerlijk samen genietend van de natuur, de zon, de strelende wind langs hun lijven en de ruimte van het strand in zicht. De kracht van het paard onder haar. In een flits zat ik op het paard en voelde wat de vrouw voelde en ik dacht terug aan al die keren dat ik ook zo ontspannen en heerlijk samen met mijn maatje onderweg was. Wat hebben we er altijd van genoten. De bosritten en de ritten over strand. In wilde galop langs de vloedlijn stormen. Allebei in ons sas. De tevredenheid als we op weg terug naar huis waren, moe maar voldaan.

Twee weken geleden heb ik na acht maanden weer voor het eerst op mijn maatje gezeten. Met wat hulp ben ik op hem geklommen. Als eerste heb ik alleen maar op hem gezeten om weer te voelen. Te voelen hoe dat voelt en of ik dat nog wel kon. Of mijn benen niet protesteerden. Het voelde goed en raar tegelijk. Goed om weer op hem te zitten. Raar omdat het gevoel in mijn benen anders is en ik niet instaat ben alles te voelen. Maar de kop was eraf. Ik zat weer op hem en hij was zo verschrikkelijk lief voor mij. Alsof hij wist dat hij geen gekke, onbezonnen bewegingen kon maken.

Vorige week hebben we de sessie uitgebreid. We hebben gestapt. Dat was weer andere koek, een bewegend gevaarte onder je. Dus nu was het een oefening voor de balans. Recht vooruit is geen punt, maar de bocht door is een ander verhaal. Maar het gaf me absoluut een geweldig gevoel weer op zijn rug te mogen zitten en trots met hem door de bak te lopen. I did it, yes!

Vandaag voelde ik me helemaal top. Aangespoord door het gevoel dat ik kreeg toen ik de vrouw op haar paard vanuit de auto zag, durfde ik het vandaag aan om via een trapje zelf op zijn rug te klimmen. En daar zat ik.

Mijn balans zoekend en vindend liep mijn maatje voorzichtig met mij door de rijbak. Na wat rondjes trok ik de stoute schoenen aan en spoorde hem aan om een rustig drafje te beginnen. Tot mijn vreugde begreep hij precies wat ik bedoelde en draafde op een heel kalm gangetje (en dus goed te volgen voor mij) de bak rond. Het waren maar een paar rondjes, maar mensen, wat was ik blij dat ik dit kon doen. Wat een geweldig gevoel!

Ik weet het nu zeker. Er komt weer een tijd dat we samen een buitenrit gaan maken. Dat we samen genieten van al het goeds in het leven. Er is nog een hele weg te gaan. Ik heb bijvoorbeeld geen idee hoelang ik het kan volhouden om te draven en al helemaal niet of het me lukt om te galopperen, maar ik WIL ervoor gaan! Elke week weer een klein stapje verder. Dit geeft me kracht. Positief bezig zijn. Helemaal super!

Yvonne