Eindelijk het stempel eraf

Het begon allemaal zo’n half jaar geleden. Op de eerste dag dat mijn oudste zoon naar de middelbare school ging werd hij op zijn terugweg overvallen en bedreigd met een mes. Dit werd door de autoriteiten als een ‘dagelijkse ervaring’ beschouwd en geklasseerd zonder gevolg. Doch door dit feit gingen zijn vroegere schoolmakkers hem links laten liggen. Want hij was een risicogeval geworden. Als je zoiets meegemaakt hebt, dan kan dat nog wel gebeuren.

Mijn zoon veranderde van school. Maar hij kommerde langzaam weg en wij besloten uit te kijken naar een andere woning kort bij zijn nieuwe school. En gelukkig we vonden een huis dat ons alle vier beviel. Maar de verkoop verliep niet zonder problemen. De uiteindelijke kopers wilden van het contract af na ondertekening. Uiteindelijk hebben we dan door de administratieve molen die bij een verkoop en ondertekening van een contract hoort, het huis toch aan hen verkocht maar tegen een lagere prijs.

Dus de verkoop werd gesloten. Nadien volgden nog een reeks van wanbetalingen door de nieuwe eigenaars. Ik had gedurende die periode regelmatig last van Migraine Accompagnée. Een zware soort van Migraine. Maar we sloegen ons er door. Met volle teugen van ijver werd aan het huis gewerkt. Doch in de maand december had ik op een ochtend pijn in de nek en rechterarm. Wat denk je dan? Slecht gelegen in bed, een kou gevat?

Na enkele dagen ging dat nog steeds niet over. Dus dan maar naar de geneesheer. Er werd onmiddelijk gedacht aan een hernia. Dus doorverwezen naar een revalidatie-arts. Een hele reeks onderzoeken werd uitgevoerd. Foto’s van de longen, een ruggemergpunctie met kleurstof voor foto’s te kunnen nemen, zenuwtesten. Er werd een verminderde vorm van zenuwreactie vastgesteld en een krachtsverlies. Niets om je ongerust over te maken. Te volgen therapie: Massage!

Maar de huisarts was hier niet mee tevreden en stuurde mij voor een tweede opinie naar een neuroloog. Weer dezelfde zenuwtest. Niets om je ongerust over te maken. Maar ondertussen was ik al ongeveer twee maanden ziek thuis. En dan ken je wel het verhaal op het werk. “Ben je al uitgerust? Is het huis bijna klaar? Is alles al geschilderd?” En zo gaat dat maar door. Dus moest ik ter controle bij de geneesheer van mijn werkgever passeren.

Die had enorm veel begrip voor mijn klachten en stuurde me ter controle naar een neuroloog die werkzaam is in een MS- en Revalidatie-centrum. Niet dat hij direct aan MS dacht maar als de zenuwbanen geraakt of beschadigd zouden zijn, dan kon hij wel uitslag geven. Eerst werd gedacht aan een geklemde zenuw, dan een geklemd bloedvat. Tenslotte werd een NMR-scan gedaan (NMR is hetzelfde als MRI, red.). Het resultaat was tenslotte MS.

Toen ik dit mededeelde op mijn werk was de verbazing groot. Is het dan toch zo erg met je gesteld? En dan krijg je zo de bevestiging van wat je al maanden hebt verwacht: Dat is een profiteur, een leugenaar, iemand die niet graag werkt en op die wijze verlof neemt. Maar ik kreeg van de behandelende geneesheer medicatie voorgeschreven en gisteren ben ik er mee begonnen. Het viel niet erg mee, misschien ook omdat het de eerste keer is, ik weet het niet.

Vorige week werd ik uitgenodigd om bij mijn baas te komen voor een gesprek. Sinds ik thuis ben, is er nieuwe baas op mijn werk. Tussen haakjes, ik ben militair in het actief kader. Daar heb je dat wel eens dat de hogere functies door iemand anders worden waargenomen. Zo kwam het dat ik sinds zijn benoeming nog niet met deze persoon had gesproken.

Dus mocht ik voor een audiëntie bij hem komen. Samen met andere collega’s ging ik naar hem. Gedurende de rit die ongeveer twee uur duurde werd zoal gepraat over het verloop van de ziekte en hoe ik er tegen aan keek, verder niets. Bij mijn nieuwe baas aangekomen, kreeg ik echter een koude douche. Mijn twee functies werden aan iemand anders gegeven. Dit omdat ik mogelijk om medische redenen niet zou kunnen functioneren zoals het hoort.

En daar stond ik. Maar wat mijn nieuwe functie zal worden, werd mij niet verteld. En dan begin je je vragen te stellen. Ik weet dat de ziekte MS erger kan worden. Maar is dat een reden om het werk dat ik jaren deed ineens af te nemen. Waar blijft dan de collegialiteit, als je gedurende twee uur in de wagen zit en ze je er niets over vertellen wat je te wachten staat. Zij wisten er van. Zij wisten dat dit gezegd ging worden. Dan voel je je enorm alleen.

En dan ga je surfen op het internet. Op zoek naar MS. En weet je, uiteindelijk ben je tevreden dat ze iets gevonden hebben. Wat ze gevonden hebben, daar ben je dan minder mee tevreden. Maar je bent uiteindelijk van die stempel van profiteur af. En je wilt je verhaal kwijt.

Ik mail enorm veel met mensen die ik ken in het binnen- en buitenland en je vertelt hen wat je overkomen is. En dat lucht je op, je helpt je zelf uit de put. Je deelt je smart met een ander. Ik kijk enorm positief tegen MS op. Waarom? Je kan in een hoekje kruipen en zitten janken, maar wat kom je er mee vooruit? De mogelijkheid bestaat dat ik binnen een aantal jaren afhankelijk word van anderen. Maar zolang ik mezelf kan behelpen, zal ik dat doen. Ik voel me gelukkig, ik ben tevreden.

En de keren dat het me niet zo goed gaat, begin ik te mailen naar vrienden. Praten (schrijven) over alledaagse dingen. We moeten de dagen plukken zoals ze voorbij komen. En ik hoop voor mijn naaste familie dat de ziekte zich stabiliseert. En weet je wat het ironische van al is, mijn vrouw werkt al 25 jaar in een MS- en Revalidatiecentrum. Misschien dat mijn verhaal jullie wat verveeld heeft, maar ik wou het toch eens kwijt. Er over vertellen, heeft me goed gedaan. En ik weet dat ik nu regelmatig deze site zal bezoeken en dat hij in mijn favorieten staat, Nog het allerbeste,

Georges, augustus ’01; Dx 3 weken geleden.