Een lang proces

Beste lotgenoten, mijn naam is Gaby, ik ben 24 jaar, getrouwd en moeder van twee jonge dames. Na 5 jaar lang naar de dokter te lopen wist ik nog steeds niet wat er aan de hand was. Ik liep continu met verschillende klachten naar de dokter waar ik met rollende ogen werd aangekeken. De dokter dacht dat ik me aanstelde en zei steeds dat ik oververmoeid was.

Echter had ik zelf het een en ander uitgedokterd en ik dacht zelf aan MS. Toch was de dokter het niet met me eens. Zo’n 3 jaar geleden lag mijn moeder doodziek in bed en wisten we niet wat er met haar aan de hand was. Na lang gezeur ging ze naar het ziekenhuis. Twee weken later kregen we te horen dat ze MS had.

Met het verhaal over mijn moeder ging ik naar mijn eigen huisarts en hij zei wat je moeder heeft hoef jij toch niet te hebben! Maar we hadden wel dezelfde klachten.

Tijdens de zwangerschap van mijn 2e dochter ging er echter wat mis. Op zondag 5 juni had ik het idee dat ik een super dikke wang had, maar hij ging steeds meer hangen. Ik ben toen op tijd naar bed gegaan en de volgende morgen wilde ik de oudste naar school brengen. Toen ik de fiets pakte gebeurde er iets wat moeilijk uit te leggen is. Alles werd ineens zo fel en ik viel neer. Mijn dochter van toen 2 jaar oud hielp me op de been. Ik heb haar snel naar school gebracht en ben meteen door naar de dokter gegaan.

Mijn hele gezicht hing scheef en ik kon amper mijn linker arm bewegen. De dokter keek me aan legde zijn handen onder zijn kin en stelde mij de vraag: denk je dat je een hersenbloeding heb gehad ofzo? Ik wist niet wat ik toen moest zeggen. Normaal heb ik best wel een grote mond maar nu kwam er niets uit. Hij zei: ga maar lekker op de bank liggen en pak een paracetamol. Ik voelde me belabberd en wilde weg bij die ‘fijne’ dokter van me. Ik was zo kwaad maar kon amper wat zeggen.

Mijn man kwam later thuis van werk en vroeg meteen: wat is er met jou gebeurd? Ik legde hem uit wat er allemaal was gebeurd en wat de dokter had gezegd. Hij werd zo kwaad en ging meteen naar het ziekenhuis om te vertellen wat er met mij was gebeurd. Hij belde me op en zei dat ik meteen naar het ziekenhuis moest. Daar aangekomen werden er testen gedaan. Drie dagen later kreeg ik een MRI. Conclusie was een cva.

Maar dagen erna kreeg ik steeds verlammingsverschijnselen. Terug naar het ziekenhuis en na een overleg kregen ze een MS-beeld van mij. Ik begon te huilen als een klein kind. Ergens was ik blij maar ook toch niet. De waarheid kwam nu dichtbij.

Ik moest eerst bevallen zijn om mij verder te laten controleren. Het was juni en in september werd mijn dochter geboren. In oktober kreeg ik een ruggeprik en een nieuwe MRI. In november kreeg ik de uitslag en de diagnose was: MS. In het ziekenhuis snapte ze niet waarom de huisarts mij nooit eerder had doorgestuurd. Ik ben op zoek gegaan en een andere neuroloog had ik gevonden in Maastricht. Ik ben blij dat ik daar nu onder behandeling ben en voel me er dan ook goed bij. Eindelijk word ik nu serieus genomen.

Ik spuit nu rebif en dat gaat goed. Hopelijk blijft het goed gaan, ik ben er echter net pas mee begonnen. Eerder had ik copaxone en dat was niet goed verlopen. Ik kwam in het ziekenhuis terecht en heb daar prednison gehad en een nieuwe MRI liet weten dat ik 11 plekken in mijn hoofd had zitten en dat op een jaar tijd. Echter voel ik me nu goed en kan weer alles (redelijk) goed doen. Het enige wat mij blijft vervelen zijn die rotsteken in mijn hoofd, zijn er nog meer mensen die er last van hebben?

Jullie zullen dit wel een zeurverhaal vinden maar ik moest het even kwijt en het voelt goed nu. Want volgens mij is dit voor iedereen een lang proces. Sorry voor mijn zeur verhaal maar ik heb nu weer ff rust in mijn hoofd. Vriendelijke groetjes van mij. -xxx-

Gaby