• 0 Reacties

Als je MS hebt en je wilt een kind, kom je voor een aantal dilemma’s te staan. Tineke (26) had een kinderwens. Maar MS haalde daar voorlopig een streep door. Nu wacht Tineke in ieder geval eerst haar volgende MRI af voordat ze een definitieve beslissing neemt.

8f0mszien0407kinderwens1Door: Helene Legdeur

“Eigenlijk wilde ik altijd al kinderen. Toen mijn man ook toe was aan het vaderschap, kon ik mijn geluk niet op. Dat is nu ruim een jaar geleden. Maar de natuur en mijn gezondheid werkten niet mee”. Zegt Tineke, 26 jaar jong. Zeven jaar geleden werd bij haar MS vastgesteld. Toen ze haar kinderwens aan de huisarts voorlegde, gaf die, na overleg met de neuroloog, groen licht. Zijn advies was mede gebaseerd op de – toen nog milde – klachten van Tineke. Net als iedere andere vrouw zou Tineke dus ‘gewoon’ zwanger kunnen worden. En ook haar MS-verpleegkundige was die mening toegedaan.

Natuurlijk moesten er wel concessies worden gedaan. Had Tineke geen MS gehad, dan zou ze zijn blijven werken. Financieel zou dat ook een stuk aantrekkelijker zijn geweest. En tegenwoordig is het heel normaal om werken en kinderen te combineren. Het kind zou dan naar een kinderdagverblijf gaan. Maar als je MS hebt is dat niet haalbaar. Zeker in de eerste jaren is de verzorging van een kind vooral fysiek zwaar. Tineke’s moeder wilde wel helpen, maar omdat zij pas aan haar heup geopereerd was, vond Tineke dat zelf geen goed idee.

Bruisend door het leven

Tineke is een type dat het liefst bruisend door het leven gaat. “Maar dat gaat niet meer, sinds ik MS heb”, vertelt ze. Ze heeft zich erg moeten aanpassen. “Ik was 14 toen ik een oogzenuwontsteking kreeg. Dat kwam wel vaker voor bij meisjes in de pubertijd, zei de neuroloog. Maar zo’n zeven jaar later kwamen de oogklachten terug. En toen is definitief MS vastgesteld”.

Het eerste jaar stopte Tineke de klachten lekker weg en ging gewoon verder met haar leven. Ze deed wat iedereen doet die jong is. En daar kijkt ze ook met plezier op terug. Pas later besefte ze dat ze niet om MS heen kon. Zoals veel mensen met MS kreeg ook zij last van vermoeidheid. Haar werk in de zorg werd al snel te zwaar. Gelukkig kon zij bij de instelling waar ze werkte haar zorgbaan omruilen voor een baan als activiteitenbegeleidster. Dat was veel minder belastend. Maar in maart van dit jaar kreeg ze opeens een ‘vette’ schub.

“Ineens ging het lopen moeizaam. Met de honden het bos in, tegenover ons huis, lukte niet meer. Dat vond ik best shit. Mijn man was ook erg onder de indruk van de ernst van de schub. Daardoor is hij ook anders tegen het vaderschap gaan aankijken. Zijn rol als vader kon wel eens erg zwaar worden. Zou straks de verzorging niet alleen op hem neerkomen?
Misschien zou hij zelfs een dubbele taak krijgen: Zorgen voor mij en het kind. Op een gegeven moment zei hij dan ook: Tineke, ik hou zielsveel van jou. Maar met zijn tweetjes is het leven ook prima. Daar hoeft niet persé een kind bij”.

Twijfel groeit

Voor Tineke kwam dat hard aan. Zij voelde zich nu alleen met haar verlangen naar een kind. En ze ging twijfelen. Steeds maar weer kwam dezelfde vraag terug: Doe ik er wel goed aan om voor kinderen te gaan? Kan ik dat? Komt mijn kind niets tekort omdat ik MS heb?

1e1mszien0407kinderwenscartoon“Ik zag het beeld al voor me”, zegt Tineke. “Ik als moeder met kind op schoot in een rolstoel. Met al mijn vrienden en kennissen heb ik dit schrikbeeld besproken. Maar die gaan allemaal uit van het perspectief van het kind. Dat je een kind niet tekort doet, als je in een rolstoel zit. Daarmee proberen ze mij te overtuigen. Maar daar zit het dilemma niet. Voor mij gaat het niet in eerste instantie om het kind, maar om mezelf. Ik wil dat niet!”

In de ijskast

Tineke’s kinderwens staat nu voorlopig in de ijskast. Ze is nog niet helemaal hersteld van haar schub. Gelukkig gaat het lopen intussen wel weer een stuk beter. Alleen met haar linkerbeen sleept ze nog een beetje. Maar als dat ook herstelt, is ze weer happy. “Dat wacht ik eerst maar eens af. En dan zien we wel verder. Belangrijk is dat ik het gevoel heb de touwtjes weer in eigen handen te hebben. En te kijken naar wat ik kán. En niet naar wat ik niet meer kan. Er is nog zoveel waar je wel van kunt genieten”. Dat klinkt wel stoer, beseft ze, voor de buitenwereld dan. Maar zo is ze echt niet altijd. Zeker niet als ze haar vriendin ziet, die net als zij een kinderwens had maar die nu al een kind van een half jaar heeft. “Mijn echte gevoelens hou ik liever voor mezelf. Meestal krijgt mijn man de frustraties op zijn bordje”.

Positieve kijk

Binnenkort krijgt Tineke weer een MRI. Ziet die er niet goed uit, dan betekent dat waarschijnlijk het einde van haar kinderwens. Het is dan verstandig om eerst het verloop van de MS af te wachten, volgens haar neuroloog. Toch blijft Tineke een positieve kijk naar de toekomst houden.

“Ik ben nu 26, nog jong dus. Mijn man, op wie ik hartstikke gek ben en met wie ik bijna 3 jaar geleden stiekem in Jamaica getrouwd ben, is wat ouder. We hebben het goed samen. En dat is het belangrijkste. Alles wat ik nu heb, wil ik graag blijven houden. Mijn werk, waar ik erg veel plezier in heb. De musical waar mijn grote passie ligt. Gezellig lunchen met mijn vriendinnen en lekker bijkletsen. Als ik dat straks allemaal zou moeten inleveren omdat het moederschap voor iemand met MS al zwaar genoeg is, weet ik het nog niet. Het is nu nog één groot vraagteken! Maar één ding is zeker: Als ik geen MS had gehad, lag het allemaal heel anders”.

MSzien, jaargang 2007, nummer 4 (September)

Gepubliceerd op MSweb: 28-11-2007

Meer lezen: