Berts schrijfkriebels

Blogs van Bert uit België

Hallo daar! Ik ben Bert, kom uit België en zal jullie af en toe bestoken of animeren (dat zal wel blijken) met teksten. Ik heb ‘last’ van schrijfkriebels. Ik heb enkele boekjes via internetuitgeverijen uit mijn hoofd bevrijd. Te weten twee poëziebundeltjes, een boek met kortverhalen en onlangs een jeugdboek om de kijk op beperking bij te stellen. En columns of teksten voor her en der schrijf ik regelmatig.

Nu hier dus ook. Inspiratie daarvoor haal ik uit mijn ongewenste metgezel. De meeste lezers hier kennen die metgezel. Ik heb al 17 jaar MS en ben al enkele jaren rolstoelgebruiker. Af en toe heb ik wel eens een dipje, maar daar halen mijn echtgenote en twee kinderen me wel weer uit. De tekst die ik voorschotel heeft trouwens te maken met een van de kinderen.

p.s. Misschien zijn sommige woorden of zinnen Vlaams getint. Sorry daarvoor…

Wat ik gemeen heb met een kleuter

Niet de kledij. Ook niet de taal, die is – mag ik hopen – iets meer ontwikkeld. Ook niet de spelletjes, die zijn van iets andere aard. Hierover geen verdere details.

Beperking en frustratie

Soms wil de jongste dingen proberen waartoe ze nog niet in staat is. Een lekker boterhammetje met choco maken, bijvoorbeeld. Met als resultaat dat ongeveer alles is besmeerd, behalve de boterham. Of iets uit een kast willen nemen die net iets te hoog hangt.

Dan probeert ze zowat alles. Op de tippen van de tenen gaan staan en zich zo groot mogelijk maken. Niet groot genoeg. Een kleine stoel dichterbij schuiven, inclusief de opgeplooide kleding die er op ligt. Dat is dan nadien een warrig hoopje dat zichzelf uitnodigt om opnieuw gestreken te worden.

Onlangs zag ze hoe mama na het eten de tafel schoonmaakte. En de schotelvod [vaatdoek] waarmee ze dat had gedaan, lag binnen handbereik. Ook eens proberen. Een thermoskan met nog een bodempje erin en een vergeten  bord, belandden op de grond. En als je dan dat gezichtje ziet, bedroefd vanwege de mislukking en verschrikt door de gevolgen, kun je niet boos zijn.

Want uiteindelijk kan ze het niet helpen. De fijne motoriek moet nog wat worden afgesteld en wat de kleine gestalte betreft, dat lossen de komende jaren wel op. Ook het inschatten en beheersen van kracht. Frustratie is voorlopig vaak het gevolg.

Deelgenoot

De vraag is nu waarschijnlijk wat al deze dingen met mij te maken hebben. Samengevat: de frustratie.

MS heeft de fijne motoriek ook wat ontregeld.  En soms is het moeilijk mijn eigen kracht in te schatten of onder controle te houden. En ja, ook de gestalte is een mogelijk probleem. Ik ben niet gekrompen, maar gezeten in een rolstoel ben je kleiner; nogal logisch. Dat vindt ons dochtertje wel leuk, denk ik. Als ze naast de rolstoel komt te staan, ben ik niet zo heel veel groter. “Papa is nog klein,” zegt ze dan soms.

Gisteren zat ze naast me op de sofa. Plots legde ze gemoedelijk haar armpje om me heen. Ze leek wel te willen zeggen: “Jij bent mijn maatje!” En daarmee bedoelde ze misschien ‘Partner in frustration’. Zoiets?

Tot slot. Wat ik regelmatig in mijn achterhoofd houd:

“what doesn’t kill you makes you stronger”

Bert