Baat het niet dan schaadt het niet?

Wie kent het niet? Je hebt net de diagnose ‘MS’ gehoord en het zelf amper verwerkt. Familie en vrienden staan je direct met raad en daad bij. Goed bedoelde ‘oplossingen’ te over. Bijna iedereen doet wel iets alternatiefs al is het alleen maar voor de eigen geruststelling. Niets mis mee en ik wil anderen vooral niet ontmoedigen op zoek te gaan naar alternatieve geneeswijzen maar het gezegde: ‘baat het niet dan schaadt het niet’ gaat – zoals uit mijn verhaal blijkt – niet altijd op.

Zo hoorde ik een verhaal over iemand die begin jaren ’90 de diagnose MS kreeg en binnen korte tijd in de rolstoel zat. Hij kreeg kruidenpillen van een arts uit Nepal. Snel had hij zijn rolstoel niet meer nodig en was hij weer fulltime aan het werk. Genezen van MS. Een sterk verhaal leek me.

Ook ik heb mij – met meer en minder succes – een poosje op andere therapieën gestort tot buren begin 2004 naar Nepal gingen. Zij wilden die pillen wel meenemen. Het ging om een kliniek die zich gespecialiseerd heeft in de Ayurvedische geneeskunst. Volgens de kliniek kunnen zij ziekten en aandoeningen zoals hepatitis, borstkanker, MS, astma, migraine etc. bestrijden of sterk verlichten

Mijn buren overlegden in Nepal mijn medische gegevens aan de arts en kregen voor 6 maanden pillen mee. Hoewel ik nog steeds twijfelde of ik de kruidenpillen wel moest gebruiken, ben ik onder het motto ‘baat het niet dan schaadt het niet’ toch gestart. Twee keer per dag acht pillen.

Al snel kreeg ik veel pijn die ik aan allerlei toevallige omstandigheden weet. Pijn kende ik wel maar niet zo erg als toen. Met veel pijnstillers en diazepam bleef het een beetje dragelijk. Onderhand ging ik me wel afvragen of dit een nieuwe fase in mijn MS was.

Ik kreeg dikke voeten en enkels, hevige vermoeidheid en steeds meer pijn waarvoor ook de voorgeschreven Neurontin niet meer hielp. In overleg met mijn neuroloog van de VU werd een prednisolonkuur gepland. Bij de bloedafname voorafgaand aan de kuur bleken mijn Hb- en ijzerwaarden veel te laag en kwam ik terecht bij Inwendige Geneeskunde.

Daar kon ik – misselijk en al – snel terecht. De arts kon niet direct een verklaring vinden en wilde uitgebreide onderzoeken doen. Intussen voelde ik me steeds beroerder en zwakker en kon ik niet meer eten en amper drinken. De volgende dag kreeg ik krampende pijnen in mijn buik. Na twee bezoeken van de huisarts werd ik dezelfde avond in het Flevoziekenhuis in Almere opgenomen omdat mijn darmen volkomen stil lagen.

Ook het ziekenhuis kon – na niet altijd even prettige onderzoeken – de oorzaak niet vinden. Ik dwong mezelf rustig te blijven en de verdere onderzoeken in de VU af te wachten. Na een kleine week mocht ik weer naar huis maar twee dagen later ging het weer mis.

Na telefonisch consult met de internist van de VU wilde hij mij diezelfde middag zien. De arts vroeg of ik, naast de bekende medicatie, ook nog andere middelen gebruikte. Ik was al gestopt met de kruidenpillen maar ik heb het hem wel verteld. Direct gingen de alarmbellen rinkelen.

De VU had eerdere ervaringen met Ayurvedische pillen bij een vrouw met onverklaarbare ernstige buikpijnen. Zij had een loodvergiftiging opgelopen. Met mij ging het inmiddels zo slecht dat een spoedopname nodig was. Opnieuw verschillende onderzoeken waar o.a. uit bleek dat het loodgehalte in mijn bloed vier keer de maximaal toelaatbare waarde had en het lood was nu officieel de oorzaak van alle problemen.

Lood is een zwaar metaal dat bij een te hoge concentratie allerlei processen in het lichaam verstoord. Zo kan het de aanmaak van bloedlichaampjes, omzetting van bruikbaar ijzer, zenuwgeleiding etc. remmen of blokkeren. Wanneer iemand langdurig lood binnenkrijgt, kan dit tot beschadiging van organen en zelfs de dood leiden.

Na een bloedtransfusie, omdat het Hb-gehalte was gedaald tot de helft van de acceptabele waarde, mocht ik na een week huiswaarts keren. Omdat ik in korte tijd twee keer een week nauwelijks gegeten en gedronken had en veel pijn had geleden was ik ruim zes kilo afgevallen, behoorlijk verzwakt en extreem vermoeid.

Gewaarschuwd door de VU stond enige weken later de Voedsel en Waren Autoriteit (VWA) voor de deur. Zij wilden weten hoe ik aan de pillen was gekomen en deze voor verder onderzoek meenemen. Na onderzoek door TNO bleek de pillen per stuk ruim 600 keer meer lood te bevatten dan de tolereerbare dosis per week (P.T.W.I.). Daarnaast trof de VWA nog kwik en arseen aan, respectievelijk + 250 en + 40 keer de P.T.W.I.
Op basis hiervan wist de controleur mij te vertellen dat de voorraad voor zes maanden genoeg gif bevatte om een volwassen olifant te doden! Ik had het eind van die zes maanden nooit gehaald!

Na ruim een half jaar behandeling met Gelatie-therapie (ontgifting) zijn de verontreinigwaardes terug tot net onder het grensniveau. Omdat het zware metalen zijn heeft mijn lichaam nog jaren nodig om de rest zelf af te voeren. Inmiddels gaat het alweer veel beter en heeft onderzoek uitgewezen dat ik geen blijvende schade aan lever, nieren en andere organen heb opgelopen. Wel heeft mijn totale conditie een zware terugslag gekregen. Ik ben veel spierweefsel en uithoudingsvermogen kwijtgeraakt dat ik, als MS-patiënt, nooit meer terug zal krijgen.

Adri Mul