
Wat een dreamteam, mijn collega’s
Eindelijk is het zover. De loopwedstrijd waar mijn 70(!) collega’s aan mee doen. Gesponsord rennen ze voor Stichting MS Research. We hebben samen ongelofelijk veel moeite gedaan en heel veel geld ingezameld voor de stichting. Dertigduizend euro voor een doorbraak in MS research, voor genezing (?), dat hoop ik zó ontzettend. Ze gaan vanavond nog rennen.
Wikken en wegen

Natuurlijk, ik wil hun allemaal aan ‘de start’ zien. Spreken, aanmoedigen, foto’s maken. Ik ben op de been, niets aan de hand, het komt goed. Maar…ik wil deze toppers ook bij ‘de finish’ zien. Kilometers verder op, in het overvolle en autoluwe centrum. Hoe kom ik daar? En eenmaal daar: hoe lang moet ik daar staan en wachten? Wat als ik ‘mijn dag’ niet heb?! Dus: wikken en wegen, weken vooraf.
Hoe dan ook
Ik ga niet in de rolstoel. Punt. Ik ben er simpelweg niet klaar voor. Ook niet als achteraf blijkt: TE ver, TE lang, TE veel, TE intensief enz. No way! Vooruit, ik ben een tikkie hardleers. Grenzen verleggen en niet opgeven, dat ben ik. Ik kan nog staan en lopen, ik sport zelfs. So what’s the deal?! Maar ergens voel ik dat ‘my way’ vandaag niet de beste weg is. Zo’n event is voor mij inderdaad TE. @Ania: verstand boven emoties, pak die rolstoel! Simple as that and get over it. Voor vandaag alleen, het hoeft geen ‘blijvertje’ te zijn.
Eind goed, al goed
Het had mijn eerste keer moeten zijn. In een rolstoel tussen al mijn lieve, betrokken en meelevende collega’s. Zucht… Maar nee, ik ben er dus NIET klaar voor en ga NIET in de rolstoel. Koppig. Eigenwijs. Maar…eind goed, al goed: ik ‘smokkel’ een beetje.
De afstand van zo’n twee kilometer plus een stukje parcours doe ik niet in een rolstoel maar in… een fietstaxi! Wat een luxe: comfortabel en relaxed (en zittend) langs de lijn. Samen met een lieve ‘buddy’. Top gezelschap en begeleiding. Dankjewel @buddy ❤! Helemaal kapot (dat nog steeds), maar happy. Sinds ik ziek ben, vraag ik makkelijker om hulp en zowaar: hulp komt ALTIJD en met LIEFDE.
Last but not least
De toppers. Mijn collega’s. Ze hebben het zó fantastisch gedaan. Wat een dreamteam. Het zit erop, ook voor hun. ‘Vriendschap vergroot het geluk en vermindert ellende, door onze vreugden te verdubbelen en ons verdriet te delen’ (Joseph Addison).
Dankjewel allemaal. #mijncollegaszijndebeste

Liefs, Ania
Dit bericht heeft 0 reacties