Wij leven veel meer bij de dag

Henk Slijderink: ‘partner van’

MS beïnvloedt niet alleen het leven van een ‘mens met MS’ maar ook van de naaste partner en familie. Vandaar de rubriek ‘Partner van…’, waarin partners vertellen hoe zij tegen het leven aankijken met een partner met MS naast zich. De aftrap is aan Henk Slijderink (69), partner van Els Mons (62).

Door: Marjolein van Woerkom

Jarenlang was Henk werkzaam als zelfstandig organisatieadviseur. Hoewel hij nu officieel met pensioen is, is hij nog vrij actief voor de beroepsvereniging. Henk woont samen met Els in Diemen. Zij werkt voor een taxatiefirma, die gespecialiseerd is in kunst en antiek. Vanuit huis verwerkt zij ruw taxatiemateriaal tot taxatierapporten. Samen hebben ze geen kinderen, maar hij heeft wel twee kinderen uit een vorige relatie.

In welke periode van de relatie hoorde u dat Els MS heeft?

“Dat was zo’n 10 tot 11 elf jaar geleden. Wij kennen elkaar al ruim twintig jaar. Els kreeg last van uitvalsverschijnselen en had toen zelf al zo’n vermoeden. Ze ging het medisch circuit in, onderging een MRI-scan en betrekkelijk snel was de uitslag bekend. Ze had duidelijk MS, iets dat ons werd medegedeeld door een onhandige assistent-neuroloog.”

Hoe reageerde u daarop?

“Tja, het was natuurlijk een onaangename verrassing. Je weet wel dat het bestaat, maar je bent er niet vertrouwd mee. Maar dat raakten we wel snel, want in het begin had Els zo’n twee tot drie keer per jaar hevige schubs. Dan moest ze een weeklang naar het ziekenhuis voor een prednisonkuur. Natuurlijk ga je dan mee als partner. Het voelde zo’n beetje als iemand die in het ziekenhuis ligt met een gebroken been. Daar ga je ook bij op bezoek. Na vijf dagen was het voorbij en gingen we weer naar huis.”

Wat was de grootste verandering in jullie leven daarna?

“We zijn verknochte Amsterdammers. We woonden aan het Victorieplein uitkijkend op de Berlage Brug, een fantastische locatie in Amsterdam Zuid. Ik woonde daar al vijftien jaar. Els kwam er later bij. Maar het wonen daar ging niet meer. Er was wel een lift, maar om die lift te bereiken moest je eerst buiten vier treden op en binnen nog eens drie. Dat werkt dus niet met een scootmobiel. Het gevolg was dat we moesten verhuizen. Diemen is drie keer niks, maar het huis is uitstekend. Vanaf de straat is het direct toegankelijk.”

Hoe heeft MS jullie leven verder beïnvloed?

“Je moet leren leven met beperkingen. Voor Els was dat heftig. Zij kon haar werk niet meer doen en niet meer autorijden. Dat hakt erin. Zij moest aanvaarden dat zij afhankelijk werd van hulp van anderen. Gelukkig is haar MS nu stabiel. De consequenties voor mij zijn dat ik meer moet inspringen. Ik moet er rekening mee houden als ik afspraken maak. Ik kan niet te lang van huis blijven. Net toen de diagnose bekend was, kwam ik in een nieuw bestuur terecht. In een gesprek met de voorzitter heb ik ook aangegeven dat ik zomaar opgeroepen kon worden, vanwege Els. Gelukkig is dat prima gelopen. Ik zit nu nog steeds in dat bestuur.

Maar ons ritme is veranderd. Ons leven kent minder bewegingsvrijheid. Samen de trein nemen gaat niet meer. Vakanties zijn korte trips geworden.”

Hoe gaat u daarmee om, hoe gaat uw omgeving daarmee om?

“Vrienden en kennissen leefden met ons mee, maar het was niet zo dat de hele omgeving zich met ons bemoeide. Wij werden moreel gesteund, zeg maar. Je moet het wel accepteren. Het was vanzelfsprekend dat ik meer moest gaan doen. Daar zat niks anders op. Koken deed ik altijd al, dus nu nog steeds. Er is een grotere druk op mijn dagelijkse bezigheden komen te liggen.”

Wat heeft MS u voor positiefs gebracht?

“Wij leven veel meer bij de dag, kijken niet meer drie jaar vooruit. Dat heeft geen zin, want de toekomst kan heel anders uitpakken. Dat geldt voor iedereen, maar voor ons nu met MS in het bijzonder. Wij genieten zoveel mogelijk van elk moment. Onze drie kleinkinderen brengen veel vreugde. Als het mooi weer is gaan we naar buiten, ergens lunchen. We gaan op stap wanneer we kunnen: naar musea, naar concerten, naar familie. Ergens heengaan is zo’n expeditie niet meer, daar zijn we zeer geroutineerd in geworden.”

Ook meewerken aan deze rubriek?
Stuur een mailtje naar redactie@msweb.nl

MSzien jaargang 10, maart 2011 (1)