Op reis met de Canta: Op vacanta

Op vakantie gaan met de Canta, kan dat? Ja dat kan. Met wat fantasie passen er twee mensen plus een rolstoel in samen met een kleine hond. Met nog iets meer fantasie kunnen daar ook nog twee slaapzakken, een tent en een koffer bij. Toch is dat niet alles. Voor een lange reis met de Canta heb je nog iets nodig:  Doorzettingsvermogen. Laat dat nou net een eigenschap zijn die je met MS snel ontwikkelt.

Door: Reni de Boer

De Canta. Hij staat niet in het woordenboek, maar als hij er in zou staan, dan werd hij zo beschreven: Als auto vormgegeven voertuigje met lichte motor, dat niet harder mag dan 45 kilometer per uur. Een rijbewijs is niet nodig, ook geen brommercertificaat. Toegestaan op voetpad, fietspad en 80 kilometer weg. Gratis parkeren op de stoep. Plaats voor twee of meer personen. Dit miniautootje is speciaal ontwikkeld om de mobiliteit en onafhankelijkheid van mindervaliden te garanderen. Hij is uitermate handig voor verschillende doeleinden, zoals de boodschappen, doktersbezoek, familiebezoek, woon-werkverkeer etcetera. Hij heeft in ieder geval twee voordelen vergeleken met een scootmobiel. Je zit droog en je kunt er meer dingen mee doen. Hij heeft ook voordelen boven het andere miniautootje, de brommobiel.*

Op vakantie gaan met de Canta lijkt een heel ander verhaal. Hoe krijg je bijvoorbeeld alle bagage mee, hoe stippel je de route uit als je de autobaan niet op mag en gaat het allemaal niet vreselijk langzaam? Helemaal geen probleem, blijkt als het besluit is genomen. Als het idee voor een vakantie met de Canta eenmaal in je hoofd zit, lijken alle andere manieren van reizen opeens veel minder handig. Als je een gezonde man met rijbewijs en een auto hebt – zoals ik – lijkt een autovakantie de beste keus. Maar dat is niet zo. Het is namelijk veel minder leuk. Na een uur snelweg heb je dat ook wel weer gehad. Terwijl je met de Canta over prachtige fietspaden kunt rijden en op zoveel leuke plekjes komt waar de auto helemaal niet toegestaan is. Ook als je op je bestemming bent, ben je veel mobieler met de Canta. Het is eigenlijk een overdekte bromfietsvakantie. Deze zomer komen verschillende dingen samen: Mijn man Daan en ik zijn vrij, familie woont in Zeeland, vrienden net onder Antwerpen, ouders in de omgeving van Arnhem, we hebben een Canta, een kleine hond en een rolstoel. Dus: Op vacanta.

Vakantieklaar

Allereerst moet de reis uitgestippeld worden. Ongeveer honderd kilometer per dag lijkt acceptabel. Op een fietspad rijd je gemiddeld 25 kilometer per uur. Met een paar pauzes en wat onvoorziene gebeurtenissen ben je dan zes uur per dag aan het toeren. Leiden is het start- en eindpunt van de reis. Na het bestuderen van de atlas en het navigatiesysteem is het meest logische rondje: Leiden – logeren bij familie in Zeeland – overnachten bij vrienden net onder Antwerpen – kamperen in ‘s- Hertogenbosch – dan naar familie in de buurt van Arnhem – Leiden. Opgeteld iets meer dan vijfhonderd kilometer.

Vervolgens moet de Canta vakantieklaar gemaakt worden. De rolstoel, slaapzakken, matjes, hond, Daan en ik passen in de Canta, maar de twee koffers niet meer. Wat navraag leert dat het niet wenselijk is met een aanhanger achter de Canta te rijden. Daar schijnt hij niet voor gemaakt te zijn. Maar het dak kan eventueel, zij het niet te zwaar, belast worden. Een imperiaal op Canta-formaat is moeilijk te vinden.
Met de dakrails en oude fietsbanden bereik je hetzelfde resultaat. Twee koffers op het dak, een groot zeil over de koffers heen, even de spanners aansjorren en de Canta is vakantieklaar. Route klaar, Canta klaar. De vacanta kan beginnen. Probleem nummer één laat echter niet lang op zich wachten. Alle spullen zijn in de Canta gepropt, de koffers liggen erop en Daan staat er beteuterd naast. De Canta zit op slot met de sleutel in het contact en de reservesleutel achterin. En ondanks dat hij er anders uitziet, is een Canta niet heel gemakkelijk open te breken. Ook mag je als vrouw niet het meest logische in zo’n situatie doen, namelijk de Wegenwacht bellen. Nee, je mag je er niet mee bemoeien. Je doet er verstandig aan om zover mogelijk weg te blijven en vooral geen commentaar te geven.

Later in de vakantie blijkt dat het bellen van de Wegenwacht nooit een optie schijnt te zijn. Daan is ingenieur, dus het moet en zal hem lukken om dat kleine als auto vormgegeven voertuigje open te krijgen. En wel met technisch inzicht, creativiteit, wat ijzerdraad en een stuk touw. Een uur later kunnen we vertrekken.

Vrolijkheid

Het navigatiesysteem, ingesteld op fiets, zorgt ervoor dat je op de beoogde bestemming aankomt en – misschien nog wel belangrijker – dat je niet op de snelweg belandt. Op dag één blijkt al dat het navigatiesysteem niet de allermooiste fietsroutes uitkiest. Ondanks dat de Botlek niet bepaald het beoogde uitzicht geeft, is het rijden leuk. Erg leuk. Je kunt elk moment even stoppen en het is lekker knus in de Canta. Met een muziekje aan rijd je zonder je te vervelen een hele dag.

En je hebt contact met de mensen om je heen. De Canta lokt altijd reacties uit. Er zijn mensen die je willen opvoeden en met hun vingertje zwaaien omdat je volgens hen niet op het fietspad hoort. Op de weg zijn er weer personen die vinden dat je daar niet mag rijden. Maar over het algemeen word je toegelachen, of uitgelachen. Als de Canta helemaal volgepakt is en ook het dak vol ligt, krijgt het lachen de overhand. Vrolijkheid alom.

Ook in België wordt er om ons gelachen. In Nederland zijn overal fietspaden. Ze zijn goed onderhouden en lekker breed. Op de B-wegen mag je over het algemeen 50 of 60 kilometer per uur rijden. Nederland is een ideaal ‘Cantaland’. België is een ander verhaal. Smalle, hobbelige fietspaden en op de weg mag je 70 kilometer per uur. De keuze voor een Canta is: op het fietspad fietsers in de weg zitten of op de weg automobilisten irriteren. Een voordeel is wel weer dat ze in België geen Canta’s kennen. Ze hebben er wel brommobielen, maar die zien er toch weer anders uit. Een volgepakte Canta leidt in België dus niet tot echte ergernissen, maar tot hilariteit. En wederom: vrolijkheid alom.

Gefrustreerde automobilisten

In de Canta is de stemming ondertussen minder goed. Volgens het navigatiesysteem is de enige en meest logische route dwars door Antwerpen. Met de auto is dat bepaald geen feest, met de fiets een ramp en met de Canta is het een verschrikking. Continu keuzes maken. Op het fietspad of toch op de weg? Deze weg komt uit op de ring van Antwerpen – is dat niet die vierbaans snelweg? – toch maar weer snel op het fietspad. Ruzie over waar we heen moeten en dan uiteindelijk aankomen op een mooi plein midden in Antwerpen met cafeetjes. Canta naast je tafeltje neer zetten en genieten van een lekker kopje koffie in het zonnetje. Een Belgische motoragent die bijna van zijn motor valt van verbazing omdat er een vreemd klein autootje midden op het plein geparkeerd staat, maakt dat ook wij weer de humor van de situatie inzien.

Met de Canta mag je op de 80 kilometer weg. Of het verstandig is, is heel wat anders. Vooral als je Canta zo volgeladen is dat het optrekken tien minuten duurt en je maximale snelheid niet 45 kilometer per uur, maar net 40 is. Vanuit België Nederland in rijdend leidt dit tot een hele lange sliert auto’s achter onze Canta en een paar krappe inhaalmanoeuvres van gefrustreerde automobilisten.

Over het algemeen probeer je in zo’n situatie zo snel mogelijk op een fietspad te komen. Soms kan dat pas na een paar kilometer. Het is ook niet aan te raden om over de Nelson Mandela brug Arnhem binnen te rijden. Het is een 80 kilometerweg dus het is niet verboden. Maar of het nou zo verstandig is om op een tweebaansweg – die eruit ziet als een snelweg en waar automobilisten zich niet allemaal aan de snelheidslimiet houden – te gaan tuffen met je Canta? Een Canta die op dat moment niet harder wil gaan dan 30 kilometer per uur! Wij zijn blij als we in het centrum van Arnhem zijn en deze tocht hebben overleefd.

Pech

Op een roadtrip sta je natuurlijk minstens een keer langs de weg met pech, dat hoort erbij. Zonder autopech mag je het geen roadtrip noemen. Na een luide knal ergens op een 60 kilometerweg bij ‘s-Hertogenbosch is het onze beurt. Deze plek is verre van ideaal. De berm is te zacht om in te staan en de weg is nauwelijks breed genoeg voor twee auto’s. De Canta maakt nog wel geluid en de waarschuwingslichten doen het ook, maar hij gaat niet meer vooruit.

Opnieuw is de meest logische oplossing, de Wegenwacht bellen, geen optie. Nou heb ik door de MS zelf ervaring met uitvalsverschijnselen en signalen die niet goed door komen. Wat blijkt: de Canta verschilt niet zoveel van het menselijk lichaam. Het signaal van het gaspedaal naar de startkabel komt niet goed door. Als een echte ‘MacGyver’ heeft Daan met tie-wraps het probleem opgelost. Een uur later kunnen we verder. Met als enig verschil dat we het gaspedaal niet meer zoveel mogen indrukken en de Canta dus nog iets langzamer gaat. Iets waar ik ook al ervaring mee heb.

Toeval – en een beetje omrijden – wil dat we op de terugweg langs de Cantafabriek in Veenendaal komen. Na een rondleiding in de fabriek en een kopje koffie is de Canta weer als nieuw en kunnen we op huis aan. Heelhuids thuisgekomen is de conclusie: iedereen zou minstens een keer in zijn leven op vacanta moeten. Het is gezellig en spannend, je komt op de mooiste plekjes, je hebt geen parkeerprobleem en je hebt veel bekijks. Een vrouw blijkt zelfs met de Canta naar Santiago de Compostella te zijn geweest. Dat lijkt ons ook wel wat voor volgend jaar of toch maar naar Terschelling? Hoe dan ook, we gaan in ieder geval weer met ons ‘bromfietsautootje’ op pad.
Zie voor de verschillen tussen de Canta en een brommobiel in Extra >> Hulpmiddelen.

Canta roadtrip tips

• Schaf, naast je navigatiesysteem, een fietsroutekaart voor je navigatiesysteem aan. Dan kom je op veel mooiere routes.
• Als je hond niet bij het gaspedaal in de buurt mag komen, plaats dan een plankje tussen de bestuurderskant en de passagierskant.
• Door oude fietsbanden te spannen tussen de twee dakrails raken de koffers het dak van de Canta niet.
• Als je fietsers wilt inhalen op een smal fietspad laat ze dan niet schrikken en klap je spiegeltjes in.
• Neem iemand mee die het rijden kan overnemen als je moe bent. Mijn ervaring is dat bij vermoeidheid fietsers en andere weggebruikers opeens vanuit allemaal hoeken onverwacht opduiken.
• Zorg dat je op tijd bij een benzinepomp aankomt.
• Kies bij fietspaden die langs een weg liggen liever voor de weg. Fietsers schrikken sneller dan automobilisten

MSzien jaargang 8, september 2009 (3)