Een avontuur op een berg

Scootmobiel avontuur in de Franse Alpen

We staan met de caravan in de Franse Alpen en genieten van de bergen. Mijn vriend omdat hij zich kan wentelen in zijn vele wielerherinneringen (op sommige wegen stonden de namen nog op de weg gekalkt). En ik omdat de natuur overweldigend mooi is: het uitzicht, de verte!

Door: Nel Achterhes

Natuurlijk wil mijn vriend zelf ook fietsen. Hij huurt ter plaatse een racefiets en wil dan de Alpe d’Huez op. Nou is dat nogal een steile berg en de lange weg omhoog telt 26 haarspeldbochten – onder wielrenners een grote uitdaging. Die is aan hem wel besteed, en aan mij ook. Maar mijn vervoermiddel in die dagen is een scootmobiel. Daar zit weliswaar niet veel uitdaging in, maar het betekent dat ik in elk geval naar boven kan terwijl ik totaal niet getraind hoef te zijn. Eigenlijk ideaal!

Op de grote dag zelf is het warm en zonnig. Mooi vakantieweer. Onderaan de berg controleren we het eten en drinken voor hem, de zonnebril en het boek voor mij en wensen elkaar een succesvolle tocht naar boven. Dan scheiden zich onze wegen.

De weg blijkt niet zo steil, maar wel smaller dan gedacht. Twee auto’s kunnen elkaar net passeren, maar er is dan geen ruimte meer voor mij. Ik rij zoveel mogelijk rechts, strak tegen de onverzettelijke rotswand. Na de eerste 180 gradenbocht heb ik aan mijn rechterkant een diepte, die dan nog niet zo heel diep is.

Rustig neem ik bocht na bocht, comfortabel lichtjes achterover hangend in mijn luie stoeltje.

Ik geniet met volle teugen van dit avontuur, kijk mij nou hier rijden!

Na de zesde bocht stopt ineens mijn scootmobiel. Wat nou? De accu was toch echt helemaal vol. Even uitzetten en weer aan, dat wil nog wel eens helpen. Inderdaad rijdt hij weer een stukje en stopt dan weer. Nog een keer herstarten. Dit gaat niet goed. Zo kom ik niet boven. En ik kan hier ook niet langs de rotswand blijven staan, er is veel te weinig ruimte en de zon brandt op mijn hoofd.

Ik rij mijn scootmobiel op het laatste restje energie naar de andere kant. Langs de (nu angstwekkend diepe) afgrond staan een paar struiken en boompjes en een stukje berm waar ik nèt kan parkeren. Ik ben in ieder geval van de weg af en in de schaduw. Dit betekent een snel einde van mijn bergtocht. Vriend is nog làng niet terug. Gelukkig heb ik een boek bij me.

Dan moet ik natúúrlijk plassen. Plassen betekent in mijn geval: katheteriseren. Hoe ga ik dat doen? Hier, op dit smalle hoge randje, in het zicht van de hele vallei en van iedereen die langskomt? Nood maakt vindingrijk: zittend in een scootmobiel met je rug naar de weg en je voeten op het randje langs de diepte kan het….

Pas als deze nood gelenigd is kan ik me aan de nieuwe situatie overgeven. Dat ik hier op een andere plek zit dan verwacht. Dat het wel een bijzonder plekje is om te stranden. Dit uitzicht, deze verte !

Als mijn vriend weer terug is komen we erachter dat de scootmobiel het gewoon weer doet. Oververhit waarschijnlijk.

Eerder verschenen in MSzien nr. 2 – juni 2017