
Stukje bij beetje dring ik verder door in de labyrinten van de WIA. Het doel? Weer aan het werk. Daar ben ik – theoretisch – nu bijna.
Met mijn keuring voor een WGA zijn mijn avonturen binnen de WIA en bij het UWV nog lang niet over. WGA betekent dat er arbeidsvermogen is en dat moet ik dan ook maar gaan waarmaken. Probleem: ik heb MS en kan dus niet alles. Sterker: ik kan veel niet. Maar er zijn dingen die ik wel kan, dus moet ik uitzoeken wat dat dan is. Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen; ik krijg hulp bij mijn re-integratie.
Re-integratie dus en niet reïntegratie. Ik maar denken dat ik het goed schreef, maar in ieder tekstdocument dat ik het zo typte, kreeg ik de melding dat het fout was. Goed, spellingschecks zitten er wel vaker naast, maar deze keer hadden ze gelijk. Je schrijft re-integratie. Weer wat geleerd. Maar dit terzijde.
De oplettende lezer zal denken “Re-integratie? Dat heb je toch al gedaan, Marijn? Waarom nu weer?” En dat klopt, ik heb al eerder zo’n traject doorlopen. De omstandigheden zijn nu alleen weer anders, ik ben op zoek naar werk in de buurt en voor maximaal 16 uur per week. Dus is het handig als ik een re-integratiebureau in de buurt zoek dat mij kan helpen, waar ‘in de buurt’ regio Amsterdam betekent.
Ik zeg wel dat ik moet zoeken, maar daarbij helpt het UWV mij ook. Mijn contactpersoon bij het WERKbedrijf heeft een aantal bureaus uitgezocht die zouden kunnen aansluiten bij mijn profiel. Ik moet uit die selectie één kiezen. Maar hoe weet ik welke bij me past? Daarvoor moet ik een zogenaamd ‘klikgesprek’ regelen met deze bureaus. Ik had dus een taakje deze week, want over een paar weken (!) moet mijn traject beginnen.
Prima, ik moet dus even de gegevens van die drie bedrijven bekijken en een afspraak maken. Nu ben ik niet zo goed in de telefoon oppakken en iemand die ik niet ken, opbellen (dit heb ik volgens mij al eens verteld…), al kan ik beter zeggen ‘was’. Het ging namelijk verrassend makkelijk en dus staat mijn agenda nu vol met afspraken in de komende weken. Gelukkig, anders blijf ik maar op mijn luie kont zitten…
Marijn
Fotografie: Maxim Wermuth
Dit bericht heeft 0 reacties