Storm

De accu van mijn fiets was laatst kapot. Balen!  De fietsenmaker gebeld. ‘Kom volgende week maar langs met die accu, want deze week zijn we gesloten.’ Gelukkig had ik die week ook niet zo veel te doen, want we zaten in lockdown en er was net een nieuw jaar begonnen.

De accu blijkt niet meer te redden en moet gereviseerd worden. Heeft de fietsenmaker dan een fiets te leen? Want zonder fiets kan ik namelijk niets! Althans, ik ben dan niet zo mobiel aangezien lopen een probleem voor mij is. Gelukkig kent hij me en regelt een paar dagen later een andere fiets.

Deze heeft wel wat kuren, maar dat mag de pret niet drukken. Ik kan tenminste zelf op pad. Ik kan weer boodschappen doen, naar de fysio of zomaar voor de lol een stukje fietsen. Tot ook de accu van deze fiets niet meer wil opladen. Wat nu?

Ik wil niet afhankelijk zijn. Ik moet toch al vaak genoeg een beroep op anderen doen. Ik rijd wel auto, maar zit niet echt volledig op mijn gemak. Zeker niet in het donker of als het regent. Een combinatie van die twee is eigenlijk geen optie. Tot overmaat van ramp begeeft ook mijn telefoon het. Ook die blijkt niet meer te redden. De onrust in mijn hoofd over dit onheil begint te groeien.

Tot het verlossende bericht van de fietsenmaker op een oude telefoon: ‘Je kan je nieuwe accu ophalen.’ Wat een opluchting!

Ik kan weer crossen op mijn eigen vertrouwde fiets. Tot mijn grote plezier raast storm Corrie over het land en trap ik daar zonder moeite doorheen. De wind wappert door mijn haren. Mijn hoofd klaart langzaam op. Wat een vrijheid!

Caroline