Voetzoen uit mijn gouden kooi

Voetzoen uit mijn gouden kooi

Reni de Boer won de verkiezing Mis(s) Nederland in 2007 en is sindsdien ambassadeur van Onbeperkt Nederland. Haar gezin – zij met man Daan en zoon Faas – is nu getroffen door het coronavirus. Haar column geeft je een uniek kijkje in het dagelijks leven van een gewoon gezin in deze roerige corona-tijden. Reni is dochter van Jan van Amstel, voorzitter van de MS Vereniging Nederland.

Dag 1 Zaterdag 14 maart

Oké, kind heeft corona. Wegwezen.
Mijn 5 jarige schat die al weken netjes in zijn elleboog hoest, verbaasde mensen corona-ellebogen geeft en mij geen kusjes & knuffels geeft maar dubbele corona’s (dubbele elleboogstoot) begint zaterdag te kuchen en heeft 39,6C koorts.

Een telefoontje met de huisartsenpost verder zitten we met een vermoedelijke coronapatiënt in thuisisolatie met zijn papa en ga ik in ‘vrijwillige’ quarantaine bij mijn mama.
Dag lieffie. Doei mama.
Hij denkt dat we mannen-weekend & meisjes-weekend gaan doen. Hij krijgt pannenkoeken vanavond. No worries.

Dag 2 Zondag 15 maart

Waarom zo safe? Al weken proberen we het virus buiten de deur te houden. Iets meer afstand, handen wassen, geen handen schudden. Kleine moeite om mijn MS & corona niet met elkaar in contact te brengen.

We kennen dat virus niet, MS & gewone griep gaat al niet lekker samen en ik heb ook medicatie die mijn MS afremt. Maar hoe doet die medicatie dat?

Ik ben een leek, weet ik veel. Hoe matchen die medicijnen met corona? Geen idee. En ik ben niet van plan het te gaan uitvinden. Dus als het ff kan vermijd ik corona. Dus zo. Better safe than sorry.

Dag 3 Maandag 16 maart

De scholen sluiten. Wij waren eerder. We hebben het kind al vanaf donderdag thuis gehouden. Je hebt beleid voor de grote groep en je hebt ons beleid voor ons. Daan werkt ook al vanaf vrijdag thuis. Zelf nadenken en controle houden. Insteek is om de Overheid steeds een stap voor te zijn. Dat voelt eigenlijk wel lekker. Nog ergens grip op.

Dag 4 Dinsdag 17 maart

Papa is sinds gisteren thuis uit Bangladesh. Mama & ik hebben hem een 2 weekse quarantaine opgelegd. En ik ben nu dus in ‘vrijwillige’ dubbele quarantaine. Ik ben de bovenbuurvrouw geworden. Woonkamer, slaapkamer, badkamer op de eerste verdieping. Inclusief openslaande deuren naar het balkon en prachtig uitzicht over de IJssel.
All-inclusive, stierlijk verwend en gezellige gesprekjes in het trapgat.

De rust die hier heerst, het mooie weer, de buiten wandelingen staan in schril contrast met wat er in de wereld gebeurt. Ik mis de mannen.
We staan achter de keuzes die we genomen hebben. En ik zit goed hier.
Het is mooi hier. Een mooie gouden kooi. Het is tijdelijk.
En in basis toch wel echt vrijwillig.

Dag 5 Woensdag 18 maart

Druk hoor zo’n sociale isolatie. Wat ik de hele dag doe? Nou, zoveel is er niet anders. Door weinig energie heb ik mijn vriendenkring al jaren beperkt tot enkele goede vrienden.

Ik ben zeer gelukkig met alle cafeetjes en de Utrechtse binnenstad om de hoek. Alle vertier ligt op de stoep. En dat alles zo binnen handbereik hebben voelt fijn.

Maar door mijn lijf maak ik er nauwelijks gebruik van. Ik ben vaak thuis.
Dat is niet erg, dat is gewoon zo. Soms voelt dat eenzaam, maar het lijf laat iets anders niet toe.

Nu is ineens iedereen thuis. Gaat niemand op café. En voelt mijn sociale onthouding toch een stuk minder alleen.
Want deze keer doen we het samen.

Dag 8 Zaterdag 21 maart

Angst zou ik het niet noemen, eerder onrust. Ik probeer niet besmet te raken en neem allemaal voorzorgsmaatregelen om dat te bereiken. Maar het virus komt steeds dichterbij en ik vraag me af hoe haalbaar het is om het buiten de deur te houden.

Nou ja, die kan ik natuurlijk sowieso al vergeten. Het zit bij ons thuis al op de bank. Het gaat gelukkig al een stuk beter met mijn kleuter. Nog maar een paar kuchjes per dag. Daan en ik hebben nog geen klachten en ook papa ziet er nog sterk uit. So far, so good. We zitten allemaal veilig binnen. Daar ben ik nu eigenlijk niet zo bang voor.

Waar ik wel ongerust over ben zijn mijn dierbare artsen, verpleegkundigen en onderzoekers.

Stuk voor stuk van die loyale types met hart voor hun vak. Die melden zich natuurlijk nooit ziek en gaan allemaal gewoon naar hun werk. Waar de corona maar lekker in en uit wandelt. Ik vind het maar niks.

Het is absoluut niet de bedoeling dat hen wat overkomt. Ik heb ze nog nodig in de toekomst. Wat ik het allerliefst zou doen is de Poli bellen en zeggen dat ik net de dokter overdreven veel hoorde kuchen en dat het voor de veiligheid beter is dat hij thuis in quarantaine gaat. En dan buiten het ziekenhuis gaan staan met een doosje. Stop ik ze allemaal lekker veilig in dat doosje. Doosje mee naar huis en ze mogen er pas weer uit als het buiten veilig is. Opgelost.

Dag 9 Zondag 22 maart

Nu ik zo naar dat doosje met (overigens leuke) doktersverzameling zit te kijken lijkt het me eigenlijk ook wel wat om de andere mensen die me lief zijn ook veilig op te bergen. Doosje zit al vol, dus de rest mag dan in een kastje.

Ik merk sowieso dat ik de laatste dagen aan het inventariseren ben hoe het met hen gaat. Waar zijn ze? Zijn ze veilig? Gedragen ze zich? Het checken van de cirkel. Protectionisme. Blijkt toch dat als iets niet mag, het extra moeilijk is het te laten.

Ik wil bij iedereen langs, samen eten, feesten & vooral heel veel knuffels. Wat op zich weer vreemd is aangezien ik normaal gesproken helemaal niet zo handtastelijk ben. Voor nu ben ik blij met mijn doktersdoosje en vriendenkastje. Rest alleen nog de vraag: Wat doe je met bevriende artsen. Doosje of kastje?

Reni

Van de redactie… Reni de Boer is voor velen met en zonder multiple sclerose (MS) een goede bekende. Ze werd in de zomer van 2007 uitgeroepen tot Mis(s) Nederland en werd daarmee ambassadeur van Onbeperkt Nederland. Ze was toen de ‘mooiste, slimste, charmantste en meest betrokken gehandicapte jonge vrouw van Nederland.’  Tevens is Reni de dochter van… De dochter van voorzitter Jan van Amstel van MS Vereniging Nederland.

Misschien vind je deze berichten ook interessant…

• Reni de Boer over COVID-19 [VIDEO]
• Reni mag haar gouden kooi verlaten
• Invloed COVID-19 in hersenen