Coronadialogen (5)

Ha Mariëtte,

Ik zit in de lentezon van je brief te genieten. Als er buiten mijn postzegeltuintje geen corona zou rondwaren, was dit puur geluk. De natuur trekt zich namelijk niets aan van de noodsituatie. Digitalissen en akeleien brullen de grond uit. De tuinkruiden gaan bloeien en tussendoor piepen vrolijke vergeet-mij-nietjes.

We gaan vaak ’s morgens héél vroeg naar een bosgebiedje vlakbij, op een verdwaalde hardloper na geen mens te zien. Wel een oorverdovend concert van vroege vogels; op de roodborst en de specht na herken ik er geen (het schijnt dat vogelen nu ineens dé nieuwe hobby is). De bomen negeren de sociale afstand regels: ze omhelzen elkaar gewoon! Daar ben ik wel eens jaloers op.

Een dikke grijze vlecht met veren erin, als een Navajo-indiaan, zou je ook niet misstaan. Dreadlocks kun je trouwens met warm water goed doorspoelen, zonder shampoo, dat is goed voor huid en haar. In deze tijden van een ‘winkelverbod voor kwetsbaren’ ook een uitkomst.-

Ik las dat er geen visagistes meer ingezet worden om talkshowgasten op te maken en dat dat soms best schrikken is. Het ‘natuurlijk’ uiterlijk van de gasten. Ik slaap al als de talkshows beginnen maar ik vroeg me wel af hoe ik dat zou aanpakken. Ik heb natuurlijk tig lipsticks en doosjes. (mijn moeder zei altijd misprijzend: “Wat God nig gif, gift deuske”)*

Ik hecht er erg aan om er verzorgd uit te zien als ik op mijn scootmobiel klim, maar hoe moet dat nu met mijn bijpassende lipsticks als we allemaal aan de mondkapjes moeten? Tob ik wel eens.

MS-periode

De toestand waarin we nu verkeren lijkt inderdaad op de peri-MS-periode. Alles werd anders, leek op drijfzand gebouwd. Soms veranderden vreselijke gebeurtenissen (Ik heb MS) ineens in een fijne ervaring; daar valt voor mij onder andere de kennismaking met MSweb en haar medewerkers onder. Ergens bij horen is belangrijk. Herkenning en erkenning en vooral steun vinden.

Sprankje hoop

Ik maak me ook zorgen over alles wat nu verloren lijkt te gaan, ik denk bijvoorbeeld aan vrienden in de kunst, cultuur en muziek. Hoe gaan zij dit te boven komen? Maar naast zorgen is er een sprankje hoop dat het besef indaalt dat minder snel en consumptief leven goed is voor mens , natuur en milieu. Ik las dat verschillende grote, zeer vervuilde steden nu in versneld tempo fietspaden aanleggen. Omdat frisse lucht toch wel lekker voelt, met die corona-longontsteking in je nek. Ik hoop verder dat ‘zorgen voor’, altijd als een natuurlijke activiteit van vrouwen gezien en liefst gratis geleverd, ook na deze crisis maatschappelijke waardering houdt.

Ik heb niks met apocalyptische visioenen en complotten, waarschijnlijk omdat ik een nuchtere Tukker ben. Als ik al iets geloof, is dat de mensheid heel goed in staat is om haar eigen ondergang te veroorzaken. En dus ook het tij kan keren. Ik heb een buurtgenoot die zich gretig in elke vigerende complottheorie verdiept. Hij valt mij niet meer lastig omdat ik steevast in de lach schiet. Ik maak me drukker om het heden: wat een schande dat dit kabinet geen verweesde vluchtelingenkinderen wil opvangen…

Wat ontzettend lief dat jullie zo contact houden met jullie moeder! Dat zie je overal in Nederland gebeuren, sommigen huren er zelfs een hoogwerker voor. Maar zo is het beter te dragen voor haar, al moet je het nog wel een maand blijven doen… ik bel elke dag met mijn vader, langsgaan en zwaaien door het raam heeft geen zin want hij ziet slecht. Maar een dagelijks praatje kikkert hem op. Gisteren mocht hij voor het eerst sinds een maand even op het terras buiten zitten: het fijnste dat hij in jaren had meegemaakt, vertelde hij.

Een grappig idee, de vriendenpubquiz. Het scherm zou de helft van mijn tuintje beslaan en ik ben geheelonthouder (saai), dus ik hou het bij beeldbellen en appen. Ik ben nog heel strikt in bezoekverboden. Maar ik denk voorzichtig aan bezoek van de kinderen en kleinkinderen, mits niet snotterig. Lastig is dat het niet heel duidelijk is hóe kwetsbaar we nu zijn als mens met MS. Nog maar even wachten…

Hou je goed! Lieve groet, Marja

* “Wat God nig gif, gift deuske”. Oftewel: als je geen schoonheid hebt meegekregen kun je nog altijd bijplamuren.

Hoi Marja,

Het heeft even geduurd, maar eindelijk zit ook ik in de tuin en heb ik tijd om jouw brief te beantwoorden. Het is inmiddels 7 mei en al week 8 van de lockdown. Inmiddels groeit mijn haar via de brievenbus naar buiten en mijn lief ziet er uit als Catweazel. Maar hoe zat ik het inmiddels ook ben: mijn lief en ik zijn nog steeds virusvrij!

Ik kom nog steeds nergens en breng mijn tijd grotendeels door achter mijn computer. We zijn druk bij MSweb om de teksten van Klachten onder de loep te nemen. We hebben zo veel informatie, en die staat verspreid over diverse artikelen. Die proberen we nu samen te brengen tot een samenhangend geheel.

Een megaklus voor een handjevol vrijwilligers, maar ach het houdt me van de straat. Hoewel: voor wie dit leest, zich verveelt en een beetje kan schrijven… hulp is absoluut welkom (mail naar info@msweb.nl)!

Onder de indruk

Ben nog een beetje aan het bekomen van de 4- en 5 mei viering. Of nou ja, viering… Men deed zijn best. Die immens lege Dam met alleen de koning en consorten, erg vervreemdend. En dan de toespraak van de koning. Persoonlijk heb ik niet heel veel met het Koninklijk huis. En toen ik WA naar het spreekgestoelte zag lopen met die stijve-hark-tred (bedoelen ze dit nou met in het harnas geboren?) had ik er niet veel vertrouwen in. Maar ik was best onder indruk. Ik voelde me persoonlijk door hem aangesproken. Iets wat Rutte, ondanks zijn lovende kritieken, in dertig persconferenties nog niet is gelukt. Bevrijdingsdag heb ik in stilte aan me voorbij laten gaan.

Tja, jouw zorgen over de toekomst van de kunst, cultuur en muziek worden breed gedeeld. Net als jouw hoop dat de coronacrisis toch nog iets goeds teweeg kan brengen. Ik zat daar gisteren met mijn lief aan tafel nog over te mijmeren. En om eerlijk te zijn: ik weet het niet. Als ik kijk naar de gehoopte veranderingen naar aanleiding van de recente economische crisis dan zie ik toch niet heel veel mentaliteitsverandering. Ik kan daar soms wat moedeloos van worden.

Vervolgens wees hij mij op een artikel in het magazine van de Volkskrant van afgelopen zaterdag. Daarin staat een interview met Hedy d’Ancona, Claudia de Breij en Rutger Bregman. Het gaat over hoop en optimisme. Het artikel eindigt met het volgende: ‘Het is een ieders taak om te proberen zo veel mogelijk licht te geven. Dat is een heel basaal punt. Gedrag is besmettelijk. Daarom is hoop houden ook een morele plicht.’

OK, lief, de boodschap is duidelijk. Hoop houden en op een positieve manier dealen met de situatie. Een mooie boodschap ook met het oog op het feit dat het inkomen van mijn lief (hij is fotograaf) vrijwel volledig is weggevallen. Als hij hoop kan houden, kan ik het ook!

Gelukkig valt er ook genoeg te lachen en te verbazen in deze tijd. Ik moet bekennen dat ik niet had gedacht dat Trump nog voor een vrolijke noot zou zorgen in deze tijd. De gênante situatie waarin hij voorstelde om jezelf tegen corona met chloor te injecteren en fel licht in je neusgaten, bips en oren te schijnen wekte bij mij een spontane lachstuip op. En dan zijn demonstratie van wattenstaafjes, hilarisch! De man zou komiek moeten worden. Dan kan hij brallen wat ie wil en iedereen zou eindelijk eens openbaar daarom kunnen lachen. Zonder te worden ontslagen.

Goed, genoeg gemijmerd! Heb net mijn kapster ge-appt of er al zicht is op een knipbeurt. En ik hoop dat de fysio binnenkort weer kan starten. Het zal wel even wennen zijn om eruit te gaan, want ik ben toch huiverig voor mogelijke besmetting. Maar ook hier geldt: hoop houden en op een positieve manier dealen met de situatie.

Liefs, Mariëtte