Coronadialogen (4)

Ha Mariëtte,

Onze vriend is inmiddels weer thuis en heeft na een maand weer zijn eerste wandelingetje buiten gemaakt. Ik hoop dat dat het goed komt voor de MS-vrijwilligster en haar moeder! Wat een drama. Niet eens afscheid te kunnen nemen van je geliefden. Dat is hartverscheurend.

Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik heb het eigenlijk wel gehad met de thuisisolatie en beperkende maatregelen-al ben ik een professionele thuiszitter. Dat zal wel voor meer landgenoten gelden: kunnen we nu weer normaal doen? Ik vrees echter dat dit, min of meer, het nieuwe normaal wordt. Dat vind ik een verontrustend besef. Er lijkt een sombere wolk boven alle plezierige activiteiten op mijn lijstje te hangen.

Ik begin mijn collega’s te missen, de vriendinnen, en mijn kinderen! Door mijn MS ben ik goed geworden in het aanhouden van een dagdiscipline en daar flexibel mee om te gaan ook, als er zich een off-day aandient. Maar hier heb ik geen enkele invloed op. Een Zen-oefening in het loslaten.

Je vroeg een brief of wat geleden of ik kinderen had. Jazeker, en zij hebben kleintjes. Die mis ik het meest. De zonen hebben overal op de wereld gestudeerd en gewerkt dus ik was wel gewend om ze langere tijd niet te zien. In feite heb ik zo geleerd te skypen met Shanghai. (“Ha, waarom ben je zo verkouden? Oh, de luchtvervuiling. Wie is die besnorde jongen in dat houthakkerhemd achter je? Een Texaan met een wapenfascinatie? Aarrgh!”)

Dus nu Zoom ik met de jongsten en lees voor uit Opa Pettson en krijg kusjes via het scherm. Maar dat haalt het niet bij de kietelstraf.

Hou jij je vrijdagmiddagborrel nog in ere? Ik ben ook digitaal actiever dan ooit. Heb zelfs dwarsfluitles via het scherm. Maar dat is ook vermoeiend. Ik snak naar een boottocht, een museum, een scootmobieltocht van 50 km. Maar toen ik mijn vader van 89 hoorde vertellen over de hongerwinter, toen ze binnen moesten blijven omdat er geschoten werd op alles wat bewoog, schaamde ik me voor mijn gezeur. Ik hoef maar te denken aan alle overvolle vluchtelingenkampen op de wereld en de kwetsbare kinderen die daar zitten. Volhouden dus! Toonladders oefenen.

De Pest van Camus, ja, die is me ook al aangeraden. Vroeger las ik Camus in het Frans. Das war einmal…Maar nu geeft ik de voorkeur aan humeurverbeteraars. Aanrader: David Sedaris.(‘Ik mooi praten’ bijvoorbeeld) Korte stukjes, prima voor de mens met een korte aandachtspanne, ik moet er vaak hard om lachen.

Ik was net naar de kapper geweest en ga om het half jaar, dus ik kan even voort. Spoelen met kamillethee is ook een goede manier om je haar te kleuren. Maar voor jou is dit misschien dé periode om te experimenteren met spelden, zelf ontworpen haarbanden, of zelfs dreadlocks? (Onderhoudsvrij) Dat laatste lijkt me echt iets voor jou trouwens. Mooie grijze tot over je schouders. Dat ziet er vast charismatisch uit.

Hou vol Mariëtte,
Tot schrijvens!
Marja

Hoi Marja,

Dat van die dreadlocks zal ik in mijn achterhoofd houden! Heb het altijd best een smerig gezicht gevonden, zo’n bos met klitten. En is het dan alleen een kwestie van niet meer kammen, of mag je het ook niet meer wassen? Getver! Ik krijg al jeuk op m’n kop alleen al van de gedachte. En wat er dan vervolgens aan beesten in gaat zitten. Iewwww!

Ik begin ook wel aardig weerstand te krijgen tegen mijn beperking van bewegingsvrijheid. Maar het is wat je zegt: dit staat niet in vergelijking met de situatie waarin de bommen om je oren vliegen of je geen bed hebt om in te slapen. Laat staan een fatsoenlijke wcf. Ik ben blij dat er wel regeringen zijn die ontheemde vluchtelingkinderen willen opnemen. Hoe harteloos kun je zijn?

Anderzijds: deze situatie is wel heel ingrijpend voor iedereen. Denk aan al die ondernemers die één voor één omvallen. Mensen die hun werk verliezen. Mensen die dierbaren verliezen. Eigenlijk dringt het niet eens echt tot me door waar we inzitten. Ik leef van dag tot dag. Net als toen ik net de diagnose MS had. Alles schudt, kraakt en brokkelt af. Niks is zeker. Behalve dat alles verandert. Ik hoop ten goede.

Weet je nog de ophef in 2002 toen de Maya’s hadden voorspeld dat de wereld zou vergaan? Dat mensen opblaasbootjes hadden gekocht en blikken mondvoorraad om de apocalyps te overleven? Ik las laatst dat de Maya’s dit niet zo letterlijk hadden bedoeld, maar dat het te maken had met een verandering in de stand van de planeten die eenmaal in de 26.000 jaar plaatsvindt. Dat luidde een nieuw tijdperk in. Nou heb ik niet zo veel met astrologie, maar toch… Het geeft te denken.

Maar: een mens wordt wel creatief in deze dagen. Bijvoorbeeld: mijn zussen en ik mogen niet meer op bezoek bij mijn zwaar demente moedertje. Gevolg was dat ze het halve verpleeghuis afbrak en de verpleging de schuld gaf van een bezoekverbod. Niet zo prettig, kan ik je zeggen.

Mijn andere zusje en ik daarentegen  (wij wonen nogal ver weg) bombarderen haar plat met kaartjes. Zo weet ze ook van ons dat we nog leven. Mijn lief en ik willen deze week zelf een balkonscène gaan proberen. Ziet ze me ook eens in levende lijve en ik haar. Hoop dat het geen scène wordt…

Met de vrijdagmiddagborrel gaat het best goed. Inmiddels hebben we al een keertje een pubquiz gedaan. Erg leuk en ook leerzaam. Ik heb hier niet zo veel mee, omdat ik nooit een antwoord weet. Mijn geheugen is gatenkaas en op cultureel gebied ben ik een laatbloeier. Ik scoorde dan ook bedroevend laag. Gelukkig wist mijn lief nog best veel, dat scheelde.

Over creativiteit gesproken: mijn lief heeft een soort corona-borrel-scherm in elkaar gezet. Een houten frame met plexiglas dat we op de tuintafel kunnen zetten. Als het mooi weer is kunnen er dan vrienden op bezoek komen en zorgt het scherm ervoor dat we elkaar niet aansteken. Afgelopen vrijdag hebben we de première gehad.

Wel een beetje vreemd, want je bent gewend om je vrienden toch even een knuffel te geven, maar dat gaat echt niet. En als ze naar binnen willen voor een toiletbezoek moeten ze wel eerst met unicura buiten hun handjes wassen. Vanmiddag krijgen we een vriendin op bezoek. Binnenkort verwachten we onze buren.

Er staat helaas wel een windje (windkracht 5) en onze tuin ligt aan een weiland op het noordoosten. Dus we moeten het scherm wel even vastzetten en een berenbroek aantrekken. Ben nu wel blij met die steeds aangroeiende bos haar. Lekker warm!

Houd de moed erin, ok?

Liefs, Mariëtte