Zelf doen!

(Nel blogt)

Tegenwoordig typ ik nog met één vinger. Voor allerlei andere handelingen gebruik ik vaak, in plaats van mijn linkerhand, mijn tanden. Daar zit nog lekker veel kracht in, en de tandarts heeft onlangs mijn voortanden weer verlengd met composiet, dus ze kunnen er weer een tijdje tegen. Maar met typen heb ik daar natuurlijk niks aan.

Onlangs heb ik spraaksoftware gekregen. Dat is software, Dragon (de naam is me een raadsel, ga ik nog over bellen), die mijn stem moet leren kennen.

Ik moet Dragon ook leren kennen. Mijn hemel, wat een draak (hé!) van een programma. Er kan zo verschrikkelijk veel mee en dat moet ik allemaal onder knie krijgen. De manier daarvoor is oefenen: gewoon stukken tekst inspreken, liefst met fouten erin die ik dan weer moet verbeteren, waar Dragon dan weer van leert.

Het punt is dat ik nu nog kan tikken met die ene vinger, wat een heel stuk makkelijker is dan het gevecht met de Draak. Van oefenen komt niet veel terecht. Ik dacht nog: laat ik dit nou niet te laat aanvragen. Nu misschien iets te vroeg?

Een van de warme avonden afgelopen zomer, mijn vriend en ik zitten buiten bij de openslaande deuren. We hebben het over: doen wat je eigenlijk wilt. Dat het fijn kan zijn als iemand vraagt: ”Wat heb je nodig?” Maar soms heb ik er juist meer aan dat iemand vraagt: ”Waardoor lukt het niet? Wat zit er in de weg?”

Als hij dat aan mij vraagt, kom ik erachter dat ik eigenlijk graag vaker zou willen tekenen en schrijven, maar dat ik dat niet doe, omdat ik daarvoor geen plek in huis heb. “Nou, dan gaan we dat toch maken.” We hebben een plan gemaakt, ik heb een vorm en een kleur bedacht. En nu heb ik ineens een prachtige grote donkerrode tafel!

We ontbijten vaak in bed. Hij zet dan beneden koffie, perst sinaasappels, maakt een smoothie. De laatste weken is het een stuk kouder op de slaapkamer en ik wil eigenlijk wel een T-shirt over mijn blote schouders. Dat aantrekken is best lastig voor me. Ik worstel en ploeter met een lamme arm. Hij doet niks, kijkt het vermaakt aan en wacht tot ik hulp vraag. Dat vraag ik niet.

En dat vind ik zo ontzettend fijn en leuk aan hem, dat hij niet ongevraagd helpt, maar mij laat aanrotzooien. Eigen baas ben ik. Dit keer lukte het me!

Nel

Fotografie: Maxim Wermuth