Vliegen naar Portugal

Blog Nel

En toen was ze overwerkt. Ik hoor haar nog zeggen: ‘Van mijn part verkópen we de hele tent.’ Ik schrok. Zo kende ik haar niet. En: nu verkopen zou verlies betekenen, want er moet nog zoveel gebeuren. Zo zakelijk (of zuinig, want Zeeuwse moeder) denk ik dan.

‘Als je nou eerst eens vier weken niks doet? Kan best. En dan kijken we verder’ , opperde ik. Na drie weken begon de ontspannen, aardige, grappige, speelse, lieve H weer tevoorschijn te komen. Wat was die lang weggeweest eigenlijk. Afijn, daarna raakte ik totaal oververmoeid (misschien was ik ook wel een trut geworden). Ook een paar weken niks gedaan.

Ondertussen werd het lente en dat is hier een feest der verrassingen! Wij weten niet wat er in de tuin staat, dus dat zijn allemaal cadeautjes. Ook ongewenste cadeautjes: Bramenloten, Ossentong, Brandnetels en natuurlijk wat Zevenblad. We vinden het heerlijk om de hele dag buiten te zijn, lekker klooien in de tuin, vogels te horen. Hier was het ons om te doen. We hebben een schoffel gekocht en die gaan we inkorten en dan proberen of ik hem kan hanteren.

We hebben, net als de rest van Nederland, heel veel slakken door de natte zomer vorig jaar.  Van alles geprobeerd aan biologische bestrijdingsmiddelen, maar ze blijven ergens vandaan komen. Dus gaan we kippen nemen, want die lusten slakken. H is nu het kippenhok aan het schilderen in Scandinavisch rood. En komende week kunnen we krielkippen kopen die de hele tuin door mogen struinen. Er bestaan kippen die van knuffelen houden, die kunnen dan bij mij op schoot.

Het avontuur dat net een week achter de rug is: mijn zoon is getrouwd in Portugal! En ik ben er geweest. De ceremonie was prachtig, liefdevol en ontroerend. Verder was het eigenlijk vreselijk. We logeerden in de logeerkamer van een verzorgingshuis op het Portugese platteland. En ik mocht daar niet de straat op! Het verkeer reed hard, dus het was te gevaarlijk. Dat is zowat het ergste wat je mij kan aandoen!

Daar komt bij dat mijn moeder niet ver kan lopen, dus een wandelingetje door Lissabon zat er ook niet in. En ik moet niet vijf dagen bij mijn moeder zitten, dat is niet goed voor me. Ik had in mijn eentje op pad moeten gaan. Heb ik niet gedaan, want hoe moet mijn niet-Engelssprekende moeder zich dan redden? Wat wel heel fijn was, waren de hulpen in het verzorgingshuis. Zo hartelijk, zo warm, zo lief. Ik ben daar liefdevol aangeraakt en dat vond ik zo heerlijk!

Het vliegen is een hoofdstuk apart. Als ik hier wat tips geef, weten jullie wat er niet goed ging.

• Blijf te allen tijde in je eigen rolstoel zitten tot aan het vliegtuig. Die mogelijkheid is er. Als je tenminste last heb van benen, billen of rug of wat dan ook, waardoor je eigen rolstoel het beste plekje is waar je kunt zitten.
• Nog een reden om in je eigen rolstoel te blijven zitten, is omdat je in een gammele vliegveldrolstoel nauwelijks van je plek komt en je zo nog een paar uur moet wachten.
• Als er iemand bij de gate verrast is door je rolstoel, wacht dan rustig af totdat er een schaarwagen is opgetrommeld.
• Als er iemand zegt dat de accu’s eruit moeten, blijf dan kalm en wacht totdat dat idee weer uit haar hoofd is. Het is niet waar. En het kan niet.
• Vraag tijdens de vlucht of de piloot, ja echt de piloot zelf, wil bellen naar het vliegveld of daar een schaarwagen kan klaarstaan. Daarmee wordt je rolstoel uit het ruim naar hetzelfde niveau getild als jij, zodat je meteen uit het vliegtuig weer daarin kan. Doe dit zelfs als je op alle andere manieren al hebt gemaild, gebeld enz. dat je in een zware elektrische rolstoel zit.
• Als je een ROHO-kussen (anti-decubitus) hebt: ga nooit ‘eventjes’ zitten in een metalen vliegveldrolstoel met gaatjes in de zitting om het behulpzame personeel terwille te zijn. Wees egoïstisch.

Nel