
Blog Nel
Er is het uitzicht door de oude hoge ramen. De grillige takken van de leilindes die zonder bladeren te voorschijn zijn gekomen. Het land waarvan ik nu weet wie daar de mais van heeft geoogst.
Voorzichtige sociale worteltjes die al ontstaan zijn.
Boer A met zijn 100 koeien die elke dag buiten lopen en om 4 uur ’s middags in een lange optocht weer naar binnen gaan. Zij eten die mais op.
Buurvrouw A die meteen de eerste zondag met een zelfgeplukt bosje bloemen bij ons aankwam. Van de biologische tuinderij waar wij onze groente kopen.
De oude boer C die een verkeerd bezorgde kaart kwam brengen terwijl hij die ook in de brievenbus had kunnen doen.
J uit het volgende dorp waar ik al 7 potten heerlijke jam van heb gekocht.
Diverse mevrouwen die ik tegenkwam tijdens het hond uitlaten. Een hond is wel de beste manier om sociale contacten te krijgen.
Boer H die 3 kuub hout kwam brengen met de tractor en de aanhanger pas over een paar weken terug hoeft. En die weer de broer is van boer A. Misschien zijn alle 200 inwoners van dit dorp wel onderling verbonden.
De lieve tuinman- en vrouwen die dagen zijn bezig geweest om alle brandnetels, vlieren en ossentongen eruit te halen en die nu al als vrienden voelen.
De leesclub die ik hier gevonden heb via L met wie ik ook de ontoegankelijke paden ga aanpakken.
En een vriendin die ik 20 jaar niet heb gesproken en bij wie ik nu in de buurt woon. Waarom geen contact? Doordat ik toen net MS had, werkte, net gescheiden was en drie pubers in huis had. Ik kon er eigenlijk niks bij hebben, maar ik kon dat toen niet gewoon zeggen. Ik wilde het niet weten en verborg het. Zelfs voor mezelf. Daardoor ben ik toen vriendinnen kwijtgeraakt. Ik gaf een andere reden op: ‘te druk’ , ‘ik bel nog wel’ . Of ik deed niks.
En een van onze poezen is doodgereden voor het huis. Ik kwam net aanrijden en zag het gebeuren. Gruwelijk. We hebben haar begraven op ons erf. Daarna vond ik dagenlang niets meer mooi hier. Alsof alles besmet was geraakt door die nare gebeurtenis.
Inmiddels is het een paar weken verder en kunnen we het bijzondere van het poesje weer zien. Saartje praatte altijd, ze zei echt dingen terug. En ze gebruikte altijd een pootje, om bijvoorbeeld zachtjes je wang aan te raken. En ze was de mooiste.
Nu hebben we er nog vijf. Maar we zoeken alweer naar een nestje.
Nel
Dit bericht heeft 0 reacties