Aanpassingen in Zeeland (deel 2)

(Nel blogt)

Hoe kom ik boven? Als ik naar de slaapkamer op de eerste verdieping wil, wordt dat heel duur. Een plateaulift kost al minstens 10.000,- of zo. En dan moet de trap ook nog eens verbreed worden tot 1 meter … ondenkbaar!

Ik gooi nogmaals mijn allereerste idee in de groep: kunnen we niet een tweepersoonsbed beneden neerzetten? Misschien een opklapbed? Ineens ziet hij dát wel zitten. Hij is heel handig met hout, dus een paar dagen stevig doordenken en –werken en het tweepersoonsopklapbed is er! Weer een horde genomen.

Intussen ga ik verder met een van de laatste barrières in zijn huis -en dat is er één die zich maar langzaam laat slechten: over de oprijgoten naar beneden.

Achteruit naar beneden is echt eng. Tot nu toe stond hij altijd achter me om me bij te sturen en zo nodig tegen te houden. Want ik zie niet goed  wat ik doe en kiep ook nog eens makkelijk achterover. Hoewel er wel anti-tipwieltjes aan mijn rolstoel zitten, dus helemaal achterover kan hij niet.

Toch wil me daar alleen kunnen redden en vermaken. Ik heb geoefend, het gaat steeds een beetje beter, maar ik blijf het eng vinden. Weet je wat: ik blijf voorlopig gewoon beneden als hij er niet is. Ook geen probleem eigenlijk.

Iets anders: in een Zeeland-weekend komen we erachter dat ik de oplader van mijn rolstoel vergeten ben. Het was niet de vraag of, maar wanneer dat zou gebeuren. In elk huis moet eigenlijk een lader staan, net als veel andere dingen die we dubbel hebben aangeschaft.

Ik bel de Vegro. Die hebben dat niet. Ze gaat de leverancier van mijn rolstoel bellen, Sunrise Medical. Dan komt het ontstellende bericht: een lader kost daar 600,-! Dat is werkelijk te belachelijk voor woorden!!

Nadat alle stoom uit onze oren is gespoten, gaan we zelf verder zoeken. Op typenummer vinden we hem vrij vlot. Voor 138,- krijgen we exact dezelfde thuisgestuurd. Maar het geeft te denken: als Sunrise Medical 600,- berekent aan de gemeente, want WMO, dan wordt er ergens iemand heel rijk. En vliegen de zorgkosten uit de bocht. Dat vind ik niet goed, helemaal niet goed.

Na al dit geregel, deze hindernissen, de zorgen en ontberingen zijn nu de belangrijkste voorwaarden wel zo’n beetje gerealiseerd. Auto. Man. Dijkhuisje. Tweepersoonsbed.

Deze fase heb ik nog niet eerder meegemaakt. Met MS, met een leuke man, zonder werk. Dit is nieuw. Ik heb vanaf mijn pubertijd veel stress gehad en ik heb weleens gelezen dat er dan iets in je verandert waardoor je een grotere gevoeligheid krijgt voor stress. En: wat je kent, zoek je steeds weer op. Ik heb vaak weer nieuwe stresssituaties meegemaakt en gemaakt. Maar nu kan het anders. Ik wil het ook anders, ik heb geleerd dat ik door anders denken iets anders kan gaan voelen. Kijken of me dat lukt.

Mijn vader is intussen overleden, het ging snel ineens. Hij is 84 geworden.
Bovenaan de kaart stond: “Bedroefd, maar wetend dat het goed is”. En zo is het.

Nel

Fotografie: Maxim Wermuth