Het einde van iets. Het begin van iets anders?

(Nel blogt)

Inmiddels heb ik er vier lessen op zitten, waarvan één in mijn nieuwe auto. Dat ging niet lekker. De joystick is als het topje van een ijsberg: je ervaart maar een klein stukje van iets veel groters. Er kan ook veel mis gaan. Helaas was er net een grondige software-update geweest waardoor alles weer opnieuw ingesteld moet worden. De rijlessen gaan daarover, want als het ding eenmaal goed werkt, kan ik het wel. Dat weet ik al van voor de update.

Na de vijfde les, in mijn nieuwe auto, blijkt dat de vering van mijn rolstoel erg stoort tijdens het rijden. Het sturen gaat dan met horten en stoten. Daar moeten de uitvinders in de werkplaats iets op bedenken.

Een complicatie daarbij is dat het frame een paar weken geleden gebroken is. Ja, dat kan gebeuren. Krijg ik weer eenzelfde rolstoelopbouw of wordt het een heel andere rolstoel en dus een andere autoaanpassing? Daarvoor zijn nu al vijf adviseurs en monteurs van Welzorg langs geweest en heb ik zeker acht keer gebeld. “Staat niet in het systeem”, “Kan niet doorverbinden”, “Ik ga het navragen” en dan hoor ik niks. Oplopende frustratie.

Na een paar weken hoor ik dat het eenzelfde type blijft. Dus vooruit met de aanpassingsgeit, ik wil mijn auto hebben! Na weer een paar weken hoor ik dat er beoordeeld wordt of mijn rolstoel afgeschreven wordt. Niet te geloven!

Maak die autoaanpassing maar gewoon, we zien wel hoe het loopt. Ik ga daar niet meer op wachten.

In de laatste week heb ik twee rijlessen en als klap op de vuurpijl vrijdags de rijtest voor het CBR. Mijn hulphond breng ik bij de oppas. Want bij een rijtest moet je altijd laten zien dat je een noodstop kunt maken. Dat is: remmen zo hard als je kunt en dan staat de auto in één klap stil. Dan zou de hond de hele auto door vliegen en dat is zielig hè.

Ik slaag voor de rijtest, YES!! Maar ik ben kapot van deze week.

Dan is het ein-de-lijk de dag dat ik mijn auto ga omruilen voor de nieuwe. Op weg naar de garage rijd ik over de brug de polder in. Een weidsheid laat zich zien. Zon komt om de wolken heen, warmt mij op. Ik denk aan de zeven jaar waarin deze auto me overal naar toe gebracht.

Naar mijn werk, dat ik nu niet meer doe.

We zijn er mee naar Frankrijk geweest, 130 km per uur over de snelweg met zijn 95 pk. Och arm. Er was een zeer steile oprit bij het Franse vakantiehuis en zelfs dat kon-ie! Mijn scootmobiel ging toen nog mee. Er is ook geen ‘we’ meer.

Eerst heb ik me nog uit mijn kleine rolstoeltje omgeslingerd naar de bestuurdersstoel. Eerst gaste en remde ik nog met mijn rechterbeen. Niet te doen op het laatst, dan moest ik mijn been met mijn arm optillen om hem te verplaatsten. Dan leer je wel anticiperend rijden. Hoog tijd was het voor de gas-remschuif. Ik vraag hulpmiddelen altijd te laat aan.

Vervolgens lukte het omslingeren niet meer. Tijd om met mijn elektrische rolstoel achter het stuur te gaan zitten.

En nu deze aanpassing. Waarschijnlijk is dit de laatste.

Dit oude blauwe beest heeft zich voor mij uitgesloofd, afgebeuld en zich altijd goed gehouden.

Het is een grote dag. Het einde van iets. Het begin van iets anders?

Nel