Een Zeeuwse boekenclub

Nel blogt

Een Zeeuwse boekenclub

In Zeeland ken ik nog steeds niemand. Afgezien van de oppervlakkige praatjes bij het hondenrondje en de boekenwinkel. Dat mis ik. Misschien is een leesclub wat? In een boekenwinkel in een naburig dorp heb ik eens rondgevraagd, maar er is hier geen leesclub.
Jammer.

Een paar weken later heeft mijn vriend ontdekt dat er een landelijke organisatie bestaat die overal leesclubs faciliteert: Senia. Zo ook in Middelburg en Zierikzee.

In Zierikzee wordt misschien een nieuwe groep opgericht en daar kan ik bij. Ik ga kennismaken. En dan word ik geconfronteerd met de Zeeuwse houding: drie vrouwen kijken overal behalve naar mij. Hun blikken schieten om mij heen.

De hele avond vragen ze niets aan mij (ik wel aan hen) en ze zeggen niets tegen mij. Wel richten ze zich tot een andere Zierikzeese. Eerst ben ik verbaasd, dan geraakt en uiteindelijk leg ik me er bij neer. Dit is dus waar ik mee te maken heb. Hopelijk zijn ze niet allemaal zo. Volgens mijn vriend komt dit wel bij veel Zeeuwen voor.

Wijs eten

Intussen ben ik bezig met de niet aflatende strijd tegen het dik worden. Ik durf het eigenlijk niet te bekennen, want als je het eenmaal hebt gezegd moet er ook wat gebeuren. Resultaat. En kun je falen.

Als permanent zittend mens is het natuurlijk nog lastiger. Wijs eten is des te belangrijker. Ik heb het kookboek van Annemarie Postma gevonden, zelf een rolstoeler. Hele lekkere dingen staan daarin, maar wie gaat dat allemaal bereiden? Ik kan nog net een theelepeltje rond krijgen.

Nou Nel, dat is wel een beetje overdreven. Ja, maar zo voelt het vaak wel. In ieder geval kan ik allang niet meer koken. Vriend kan niet op werkdagen van elke maaltijd twee varianten maken. Toevallig is een vriendin voedingsdeskundige, dus ik leg haar mijn probleem voor. Zij wil me helpen, bofferd die ik weer ben.

We zijn sinds maanden voor langere tijd in het huis van mijn vriend. Het is herfstvakantie. Het is hoog tijd dat hij zijn schuur gaat opruimen. Een flinke achterstand is daar opgetreden. Hij heeft er dagen voor nodig en ik zal mijzelf moeten vermaken. Ik heb boeken mee, de hond moet veel lopen, de dorpjes hiernaast zijn aardig, de kleinzoon komt weer logeren, ik heb huiswerk voor mijn schrijfcursus. Dag na dag gaat rustig voorbij. En ik besef: voor het eerst heb ik een gewone doch fijne tijd.

Nel

Fotografie: Maxim Wermuth