Alles anders

Blog Nel

Alles anders

Bijna alles is anders na twee jaar. Geen Zeeuwse leesclub, schrijfcursus en coachingscursus meer. Geen vriendin als voedingscoach, geen autorijden meer. Geen vriend meer.
Hetzelfde: de strijd tegen het dik worden.

Een Zeeuwse leesclub heb ik wel bijgewoond. Een filosofiegroep in Middelburg. Het eerste boek was een zeer wazig breedsprakig boek waar ik niet doorheen kwam. De anderen bleken dat tot mijn opluchting ook te vinden dus dat was een prettige binnenkomer.

De tweede keer was er een nieuwe ‘dame’ bij die vond dat Nederland vol was. Dat we zelfs per persoon gemiddeld maar 1,5 meter leefruimte (hè, dat kan niet kloppen) tot onze beschikking hadden. Dat was niet het niveau dat ik in een filosofie-leesgroep zocht. Ik sputterde wat tegen, hoopte op bijval, die niet kwam. Einde leesgroep voor mij.

De schrijfcursus is voorbij. Niks mee gedaan verder.

Het eerste deel van de coachingscursus heb ik afgemaakt, maar het eindcertificaat vond ik niet meer nodig. De cursusleidster en de methode gingen me steeds meer tegenstaan. Einde coachingscarrière. Dat had niet zo hoeven zijn, maar dat wilde ik wel.

De vriendin die zou voedingscoachen is er niet meer. Een zeldzame vorm van kanker, binnen een jaar overleden op 54 jaar. Verbijsterend.

De auto waar ik zo blij mee was heb ik zelf op zeer grondige manier in de prak gereden. Door een lullig lusje aan mijn mouw bleef ik aan de joystick hangen waardoor de auto ineens naar rechts zwiepte. Met een vaart van 60 km/uur (cruise control) ben ik tegen een boom geknald. Auto total loss, rolstoel total loss, Nel twee gebroken benen.

Meteen besloot ik om niet meer te gaan rijden. Niet omdat ik bang was, maar doordat ik met de joystick-besturing eigenlijk al die tijd het gevoel had dat ik de auto niet helemaal onder controle had. Vier maanden moest ik met mijn benen recht vooruit zitten. Twee vervormde knieën heb ik er aan overgehouden, verder niets.

Er zijn ook leuke dingen bijgekomen.

Tijd om te schilderen en tekenen, hoewel ik op mooie dagen liever op pad ga met mijn hond Dax.
Ik werk twee dagen in de week op een biologische zorgboerderij. Samen met anderen bezorgen we de zorgvragers een fijne dag, we doen klusjes op de boerderij en in het winkeltje. Ik vind het heerlijk. Om buiten te zijn en vooral om samen een dag bezig te zijn voor zulke goede doelen: de mensen en het biologisch boeren.

De MS is klein geworden

Om in het winkeltje ook achter de kassa te kunnen heb ik een rolstoel nodig die omhoog kan. Dat kan deze niet. Dat was ooit nodig omdat ik met een hoog-laagverstelling (= 4 cm extra) niet onder het stuur van mijn auto kon. Nu niet meer van toepassing, dus ik krijg met een paar weken een nieuwe rolstoel. Eerder zou ik met dit soort veranderingen vooral bang geweest zijn om zaken te verliezen. Nu niet meer. Ik merk dat ik er rustiger in ben geworden. Relaxter. De MS is klein geworden.

Ik heb de bus ontdekt. Die was er al, maar ik ging er nooit in mee. Ik blijk daar gewoon in te kunnen! De buschauffeur komt dan naar achter, klapt een plaat uit en húp ik rij naar binnen. Ik wist het niet. De trein lonkt nog.

We hebben een andere auto van het verzekeringsgeld gekocht; een bus waarin ik samen met de bestuurder voorin kan zitten, lekker naar buiten kijken door de grote voorruit.

Naar zee

Deze zomer verlangde ik ineens heel erg naar de zee. Om aan te zitten, dichtbij te hebben, te ruiken. De volgende dag gaf mijn tuinman me een zet en 4 dagen later was ik in mijn eentje op weg naar Terschelling! De zee tot aan mijn voorwieltjes.

De vriend is er niet meer. Of beter gezegd: de vriend is vriendin geworden.

Ze is in het transitieproces om vrouw te worden. Dat was ze natuurlijk al, dat is ze haar hele leven al, maar het lichaam klopte niet. Het was ontzettend wennen voor mij. Ik was op de man gevallen tenslotte.

Toch wil ik proberen open te staan voor de verandering. Wie weet hoe het zal gaan. Ik geloof dat het uiteindelijk om de persoon van binnen gaat. Makkelijk is het niet, het is wel de moeite waard om het te proberen. We wonen afwisselend twee weken in zijn, nee haar, huis in Zeeland en mijn huis in de Randstad. Een prettige afwisseling.

En we hebben inmiddels zes katten, die elke twee weken meereizen.

Van de redactie Nel heeft in het verleden al vaker Blogs geschreven voor MSweb, lees ze hier terug. Of volg het leven van onze andere bloggers en vloggers.