Wachtkamerstress

Blog Lisette

Na een rit door ziekenhuisgangen ben ik aangekomen bij de juiste afdeling. De barcodezuil bliept mijn patiëntenkaart en vertelt me dat ik ben aangemeld en moet plaatsnemen in ‘zone grijs’, ‘wachtruimte 3’.

Zoekend kijk ik de hal in. Via het plafond zie ik hoe enorm deze is, het lijkt wel een distributiecentrum. Het plafond is bezaaid met een oerwoud aan hangende aanwijsbordjes. Tussen al die bordjes geen ‘zone grijs’ of ‘wachtruimte 3’.

De grijze zone vinden kan toch nooit moeilijk zijn. Naast me staan rode banken, het is ‘zone rood’, de gele banken aan de andere kant vormen ‘zone geel’. De zones zijn afgeschermd door verrijdbare bloembakken, met daarop een soort van haag, alsof ik in de Intratuin ben. In mijn rolstoel ben ik te klein om over de rugleuningen en haagjes heen te kunnen kijken.

Om langs alle zones te komen besluit ik door het midden van de hal rollen, maar al snel kan ik niet meer verder. Een zwart lint tussen twee paaltjes verspert me de weg. Op elk paaltje staat een bordje met ‘Geen doorgang’. Net zoals op het vliegveld.

Een blik op mijn horloge vertelt me dat ik nu echt op moet gaan schieten. Snel rol ik terug naar de ingang van de hal en vervolgens met een behoorlijke vaart om dit hele labyrint van bordjes, linten, heggen en banken heen. Alsof ik valsspeel.

Precies op het moment dat een verpleegkundige mijn naam roept, komt ik aangerold in ‘zone grijs’, ‘wachtruimte 3’. Nog nahijgend probeer ik haar te vertellen over het doolhof dat onmogelijk is op te lossen, zittend in een rolstoel. Ik ben niet in paniek, maar best een beetje overstuur.

Zij luistert nauwelijks, ze is mijn bloeddruk aan het meten.

Lisette

Foto: Gerd Altmann via Pixabay.com