Oude douchestoel

Blog Lisette

Verwoed schrob ik mijn douchestoel in een poging hem weer een beetje mooi te maken. Hoewel niet stuk, is hij toch wel aan vervanging toe. Op de vele moeilijk bereikbare plaatsen­ – scharnieren van armleggers, pootjes, randen en het opklapsysteem ­– is het kunststof verkleurd van wit naar bruin-roze.

De stoel ziet er versleten uit en is moeilijk schoon te krijgen. De kussentjes in zit- en rugleuning haal ik los om ze straks goed onder handen te nemen.

In een webwinkel zag ik eerder vandaag precies dezelfde douchestoel langskomen. De foto, de naam, productomschrijving, afmetingen, montagehandleiding: alles klopte. Wat fijn dat hij nog steeds verkocht werd, dat zou betekenen dat de oude boorgaten opnieuw gebruikt konden worden. Om er zeker van te zijn dat het om exact hetzelfde stoeltje ging en ik niet opnieuw gaten hoefde te laten boren, controleerde ik het productnummer en nam ik me voor bij twijfel contact op te nemen met de verkoper.

Over de kosten maakte ik me geen zorgen. Destijds was het een van de goedkoopste douchestoeltjes, dus dat zou wel loslopen. Normaal gesproken bekijk en vergelijk ik de prijs als eerste, ditmaal doe ik dat stom genoeg als laatste. Het stoeltje blijkt in prijs te zijn vervijfvoudigd.

Geïrriteerd om deze uitbuiting heb ik mijn poetsspullen gepakt en ben met een schuursponsje in de aanslag voor mijn douchestoel gaan zitten. Hier zit ik dan, mijn poetspogingen worden solidair gade geslagen door Sykes – onze bijna-hulphond. Na een poosje hard poetsen stop ik even vanwege kramp in mijn armen, de stoel wordt nu al mooier. Ik kijk om me heen waar ik de kussentjes neergelegd heb.

In de deuropening ligt Sykes me tevreden aan te kijken, kauwend op een kussentje.

Lisette