Onzichtbaar

Blog Lisette

Het was een gevecht van maanden, maar hier staat hij dan te glimmen in de zon, mijn eigen scootmobiel. Op de plaats van de stoel bevindt zich een bakje dat op luchtdruk zakt en stijgt, zodat ik er met mijn rolstoel in en uit kan rollen. Met de zon in mijn rug rijd ik geruisloos door rustige staten en op haast lege fietspaden.

De rust komt uiteraard door de corona-maatregelen, maar in mijn beleving is iedereen thuisgebleven omdat ze bang zijn mij in dit gevaarte tegen te komen.

Aan nieuwsgierigen leg ik uit hoe geweldig ik het vind dat ik eindelijk rond kan rijden en wat een geluk dat het ook nog eens mooi weer is. Wat ik ze niet vertel is dat ik me eigenlijk rot schaam. Ik geneer me dood, ik voel me bekeken, tentoongesteld en uitgelachen. Als een aap, rondrijdend in een etalage.

Dagelijks maak ik een ritje om handig te worden met deze scoot. Bijvoorbeeld om – als er iets onverwacht gebeurt – te remmen, in plaats van gas te geven. Maar de voornaamste reden om dagelijks een rit te maken is dat ik hoop dat mijn ongemakkelijkheid met dit vreemde apparaat zal verdwijnen als ik er maar vaak genoeg in rijd.

Het staat weer klaar voor het huis, ik rol stilletjes het bakje in. Uit alle macht probeer ik mezelf onzichtbaar te maken. De scoot zelf mag dan wel geruisloos zijn, maar de perspomp die het bakje naar de hogere vertrekstand moet tillen is dat zeker niet. Ik start mijn scoot,

door de hele buurt klinkt het oorverdovende lawaai van de luchtcompressor.

Meer lezen?

• Maak kennis met al onze bloggers