Ontsnapt

Blog Lisette

Sinds ik een periode in een revalidatiekliniek heb gelegen, heb ik een geregeld terugkerende nachtmerrie. Dan ben ik in een zorginstelling en kom er niet meer uit.

In mijn dromen gaat er steeds iemand voor de uitgang staan en hoe harder ik roep dat ik wél naar huis mag, hoe sterker zij ervan overtuigd zijn dat ik op een gesloten afdeling thuis hoor.

Vandaag ben ik bij een  bewoonster van een verpleeghuis op bezoek geweest. Zij woont hier nog maar kort en moet erg wennen aan het idee dat ze nooit meer naar haar huis terug zal keren. Dat vindt ze vreselijk en ik voel met haar mee. Ze blijft hier wonen tot aan haar dood. Enigszins gerustgesteld concludeert zij dat dat niet meer zo lang zal duren, ze is 98.

Na dit bezoekje wil ik weer naar buiten rollen. De automatische schuifdeuren naar buiten toe zijn geblindeerd. De ruiten zijn middels grote stickers getransformeerd tot een bos, met op de voorgrond veel bloemen en zelfs een kat. Twijfelend of dit wel de uitgang is, sta ik met mijn rolstoel stil voor de deur. De deuren blijven dicht. Ik rol ongerust wat heen en weer en dan gebeurt het.

Een medewerkster van het verpleeghuis komt naar me toe met een bezorgd, maar vriendelijk gezicht. Ze buigt zich over mijn rolstoel en zegt langzaam en duidelijk articulerend:

“En waar wilt u naartoe mevrouw?”

Lisette

Foto: Arek Socha via Pixabay