Het ligt aan de motor

Blog Lisette

Twee weken geleden was er ook al een monteur hier. Ook toen deed mijn scooter het niet probleemloos. Op een vlakke weg klonk de motor alsof hij bergop aan het zwoegen was en de accu liep ook navenant hard leeg. De actieradius was ooit vijftig kilometer, nu nog maar vijf.

Dit betekent dat ik alleen nog naar het ziekenhuis hier in de buurt kan rijden. Heen en weer naar de fysiotherapie rijd ik met samengeknepen billen.

Ter voorbereiding op de komst van de monteur had ik een lijst met de scooterproblemen gemaakt. Hij pakte het A4’tje aan en liet het voor mijn neus op de grond vallen met de opmerking: “Ik kijk liever zelf.”

Ik probeerde zijn onbeschofte gedrag te negeren en zei dat ik vermoedde dat er een probleem was in de motor. Hij keek me zo meewarig aan dat ik spijt had van mijn opmerking. Deze monteur zou echt niets aannemen van deze gehandicapte vrouw.

Dat bleek te kloppen, want nadat hij de scooter bekeken had kwam hij me triomfantelijk vertellen dat ik al die tijd met de handrem erop had rondgereden. Dat was onmogelijk, want deze handrem (een handeltje aan het stuur) had het nog nooit gedaan! Als hij mijn klachtenlijstje bekeken had zou hij dat ook gelezen hebben.

De monteur die er vandaag is neemt mijn A-4tje wel aan en vraagt of hij dit lijstje mag overnemen in het systeem. Dat mag natuurlijk en ik bijt op mijn tong om niets te zeggen over de motor, alleen de problemen nog eens te benoemen. Op een haast kinderlijke manier probeer ik te laten horen hoe de scooter zich vooruit ploetert, angstvallig het woord ‘motor’ vermijdend. Na een uitgebreide controle komt hij me vertellen dat hij het probleem gevonden heeft.

Het ligt aan de motor.

Lisette