Fijn als het werkt

Blog Lisette

De scooter die me vandaag naar de huisarts brengt, is een fantastisch apparaat. Het is zo ontworpen dat ik er met mijn rolstoel op kan rollen. Het is heerlijk zonnig lenteweer en ik rijd met goede zin weg, de vrijheid voelend om zelf te bepalen hoe lang ik onderweg ben of welke route ik neem.

De scooter maakt normaliter weinig lawaai, maar al na de eerste bocht is het opeens wel erg stil. Hoe hard ik ook aan de gashendel draai, er gebeurt helemaal niets. Slechts honderd meter van huis kom ik aan de kant van de weg stil te staan. Auto’s razen langs me heen en een fietser foetert me uit.

Wanneer ik de monteur bel, hoor ik dat hij er over ongeveer twee uur zal zijn. Of ik maar ‘even’ bij mijn scooter wil blijven. Nee natuurlijk wil ik dat niet. Ik bel mijn vriend die gelukkig in de buurt is en mij en mijn rolstoel met de auto bij de huisarts afzet.

Dankzij de elektrische ondersteuning in de wielen van mijn rolstoel kan ik het laatste stuk, ondanks mijn gebrekkige spierkracht, alleen afleggen. Aan het einde van het pleintje rol ik het schuine pad af dat naast de trap naar de ingang is aangelegd en eenmaal binnen ga ik met de lift.

Na mijn huisartsbezoek wil ik zo snel mogelijk weer terug naar de auto, om dan maar thuis in de zon te gaan zitten. De route naar buiten is zo genomen, maar juist als ik onderaan het pad sta, valt de ondersteuning in mijn wielen weg. Ik probeer het nog, maar zonder de elektrische hulp kom ik met geen mogelijkheid deze helling op. Balend om mijn afhankelijkheid bel ik wederom mijn vriend.

Het zijn geweldige hulpmiddelen, maar dan moeten ze het natuurlijk wel doen.

Lisette

Foto: Ali Huisman