De looptest

Blog Lisette

Deze looptest had ik me anders voorgesteld. Het eerste uur bestaat uit een eindeloze reeks testjes die de kracht, soepelheid en aansturing van mijn benen moesten meten. Starend naar het plafond onderga ik de testjes, van mij wordt vrijwel niets gevraagd.

Hierna volgt de gevreesde test waarbij ik toch echt zelf moet lopen. Voordat ik begin wil de fysiotherapeut even kwijt dat uit voorgaande testjes normaliter geconcludeerd wordt dat ik helemaal niet kán lopen.

Uiteraard zet dit mij ertoe aan om te bewijzen dat ik dat wél kan, zelfs behoorlijk goed. Als ik me maar ergens – liefst een muur of deurkozijn – vast kan houden. Bij uitzondering hoef ik niet dwars door de ruimte, maar mag ik langs de muur lopen. Opgelucht wil ik mijn schoenen aantrekken, maar ook dat is niet de bedoeling. Na mijn uitleg dat ik op blote voeten überhaupt niet kan lopen, wordt ook hierop een uitzondering gemaakt.

Geconcentreerd loop ik naar de overkant van het zaaltje, steeds steunend zoekend aan de muur. Haast triomfantelijk kijk ik de fysiotherapeut aan, maar hij lijkt weinig onder de indruk en noemt het geen lopen maar repeterend vallen. Om mij te dwingen normaal te lopen haalt hij een rollator, maar normaal lopen lukt me niet.

Eindelijk zijn we klaar met testen en ik val uitgeput in mijn rolstoel. Blij dat de looptest erop zit rol ik naar buiten, naar mijn scootmobiel. De reis naar huis valt gelukkig reuze mee. Het fietspad is bijna verlaten, de scholieren zitten kennelijk binnen. Ik ben blij wanneer ik onze auto zie staan, ik ben bijna thuis. Mijn scoot parkeer ik achteruit in, precies voor de garagedeuren. Opgelucht dat ik thuis ben ga ik misschien wat te hard, misschien een beetje te nonchalant.

De scoot komt tot stilstand tegen onze auto.

Lisette