Coronaregels in het ziekenhuis

Blog Lisette

De afgelopen dagen merkte ik hoe verwarrend verschillende coronamaatregels kunnen zijn in ogenschijnlijk dezelfde omstandigheden. De ziekenhuizen liggen nota bene nog geen vijf kilometer van elkaar vandaan.

Het eerste ziekenhuis stuurde me enkele dagen vooraf een vragenlijst die ik digitaal moest invullen. Gisteren werd me in de hal van het ziekenhuis gevraagd of de antwoorden nog steeds overal ‘nee’ op waren. De beloning was een groen kaartje, dat ik verderop in de hal moest laten zien. Ook kreeg ik een mondkapje mee dat ik verplicht moest opzetten. Zo’n witte, waar je zo van gaat zweten.

Mijn eigen mondkapje mocht ik niet gebruiken. Het ziekenhuis wilde voorkomen dat bezoekers het mondkapje uit hun zak trekken, met een zwier opzetten en hiermee veel bacteriën en virussen door de lucht verspreiden. Het klinkt logisch en herkenbaar, ik heb gezien dat sommigen het zelfs eerst even uitkloppen.

Dit was gisteren, vandaag ben ik in het andere ziekenhuis en is alles anders. Opnieuw kom ik binnen via een grote entreehal, maar tot mijn verbazing is er niemand die me coronagerelateerde dingen vraagt. De loketten die voorheen dienst deden als Corona-check-in-balie staan er verlaten bij.

De wachtkamer van de polikliniek, waar ik zijn moet, bestaat uit een brede gang. Evenredig aan de rij deuren van de behandelkamers staat een lange bank, met een beschermende hoge rug tegen het verkeer in de gang. In mijn rolstoel ga ik naast de bank zitten. Achter mij is het druk, vlak achter mij langs lopen patiënten, bezoekers en personeelsleden, niemand heeft een mondkapje op. Een wildvreemde man houdt zich vast aan mijn schouder, hij staat stil om een bed te laten passeren.

Wanneer ik de behandelkamer in geroepen wordt, heeft tot mijn stomme verbazing de specialist wél een mondkapje op en doet dit gedurende het hele consult niet af.

“Ons ziekenhuis hanteert strenge coronaregels mevrouw.”

Lisette